Wordfeud-avond bij boer Jan. Je moet wat als je de thee niet kunt vinden. Gelukkig gaf Jan uiteindelijk het verlossende antwoord: de thee staat bovenin het keukenkastje. En eenmaal gedipt wil Jan het natte theezakje graag in de waxinelichtjeshouder. Hij is graag meteen eerlijk.
Zo biecht Jan ook maar meteen op dat hij moeite heeft met lezen en schrijven. Gelukkig heeft ie wel alle diploma’s en papieren die nodig zijn op de boerderij, zoals een tractorrijbewijs. En laten we eerlijk zijn: daar heb je op een melkveebedrijf veel meer aan.
Wat ook handig is op een boerderij: verlichting. Vorige week zagen we al dat Martijn de buitenlampen kapot heeft, maar ook in de stal is het aardig donker. Dat is al een tijdje zo. Een half jaar ongeveer. Martijn had het namelijk druk met ehhh … andere dingen.
Geen probleem natuurlijk. Als Martijn de koeien voert, rolt hij gewoon iedere avond een verlengsnoer uit om een bouwlamp aan te sluiten. Dan gooit hij een half schepje voer neer (of een heel schepje, wat kan het schelen) en dan kan de lamp weer weg en het verlengsnoer weer opgerold. Bijna net zo handig als een peertje aan het plafond.
Behalve een boel koeien heeft Martijn één paard. Winnie. Hij weet zelf ook niet waarom, want toen Ciska en Annet hem vroegen waarom hij een paard heeft, antwoordde onze Brabander schouderophalend: ‘Winnie’. Inmiddels vermoeden ze dat hij het paard puur voor de sier heeft.
Deedry heeft dat ook, maar dan precies andersom. Dus heel veel paarden en maar een of twee koeien. Prachtige Schotse Hooglanders trouwens, maar ook zij weet niet goed waarom: ‘Nee, winnie, ik vin da gewoon keigave beesten’.
Na wat foto’s met en zonder lenskap was het voor het paardenmeisje tijd om wat knopen door te hakken. Huub en Wesley vielen af. Laatstgenoemde vond dat niet erg, want die heeft altijd zijn mooie hoed nog. Maar Huub was duidelijk teleurgesteld. Het leren jackie heeft blijkbaar geen indruk gemaakt.
Roy, Sjoerd en Carst-Jan mochten logeren in het huis van paps en mams. Die zijn er in principe niet. Ik zeg hier bewust ‘in principe’, want er is boven één deur die rechtstreeks leidt naar de slaapkamer van het huis ernaast. Dus als Roy ’s nachts moet plassen en de verkeerde deur kiest, is de kans groot dat ie straks in de pantoffels van papa Deedry staat te urineren.
Het diner werd uiteraard bereid door slager Carst-Jan. Die legde uit dat je worstjes nooit met je vork moet prikken, want dan loopt het sap eruit. Dat vind ik persoonlijk altijd het moeilijke van die kant-en-klaar-stamppotten van Albert Heijn. Ik moet dan met mijn vork een paar gaatjes in het folie prikken, maar die folie zit altijd strak om die rookworst heen gespannen. Dan kan ik dus niet anders dan ook in die worst prikken. Baal ik altijd van.
Maar er zit altijd wel jus bij! Haha, hoor je dat Roel? De kant-en-klare stamppot van Albert Heijn heeft wel jus. Jammer dat jij geen jus had vanavond. En de dames hadden natuurlijk wel gelijk: de jus stond niet in de taakomschrijving. Als jij rustig achterover wil leunen om te kijken naar drie dames die bij het aanrecht staan, moet je wel duidelijke opdrachten meegeven. Anders mag je achteraf niet klagen.
Kelsey en Lisanne moesten trouwens naar huis. Dit voor de mensen die de administratie bijhouden. Die hebben dus geluk, want die hoeven morgen geen bloemkool, gekookte aardappels en slavinken te eten. En ze hoeven ook geen rode kool van het land te snijden. Want dat is de werkdag van morgen. En ja, dat klinkt heel aantrekkelijk: rode kool snijden, maar Karin, Simone en met name Sandra gaan merken dat daar werkelijk niets romantisch aan is.
Rick, ga je nog iets zeggen over die Feyenoord-shirts en dat Karin vertelde dat ze een Ajax-shirt thuis heeft? Tuurlijk niet. Ik kijk wel uit. Ik krijg al bagger over me heen als ik een schrijffoutje maak.
De dames van Julius kregen geen bagger over zich heen, maar Patricia vond wel dat ze viezer is geworden dan verwacht. Ze heeft eigenlijk helemaal niks met het boerenleven. Toen ze een brief schreef dacht ze nog: goh, leuk, beetje buitenaf wonen, lekker lunchen aan een picknicktafel. Maar nu zo in het echt, tussen al die stinkende koeien: bah!
Wat dat betreft voelen Myrthe en Kylie zich meer op hun gemak. Je weet wel, Myrthe is die met die stralende ogen die je de oren van het hoofd kletst en Kylie is de hippisch ondernemen die vorige week nog hyppisch ondernemer was. Tipisch, ehhh typisch.
Ondertussen vindt Julius het allemaal zichtbaar wennen. Al die vrouwen ineens om zich heen, terwijl hij gewend is om alles in zijn eentje te doen. Begrijpelijk hoor, Juul. In de stal staan ze continu om je heen te dralen en in huis zit er eentje op jouw favoriete plekje op de bank, de ander zit te haken en de derde weet eigenlijk zelf ook niet wat ze er doet. Hou vol man, komt goed. Niemand heeft gezegd dat het een eitje was.
Behalve John natuurlijk, maar John vindt alles een eitje. Behalve high fives geven, dat blijkt nog niet mee te vallen. John was vandaag een beetje zenuwachtig, want de dames gingen naar zijn chicks kijken. 75 duizend witte kippen in een stal. Wat zouden ze ervan vinden? Ik denk 75 duizend witte kippen in een stal. En ja hoor, precies dat. Gewoon 75 duizend witte kippen in een stal. ‘Zal ik er eentje vangen?’ ‘Als jij daar blij van wordt, Johnnyboy, ga je gang.’
Nadat ze allemaal even voelden waar het ei gemaakt wordt, was het tijd voor zelfgemaakt pizza. Zonder knoflooksaus, want je weet nooit wat de avond nog brengt. Oh ja, de crossauto moest ook nog even afgemaakt worden. John vond het op zich al redelijk, maar er ontbrak nog een lieveheersbeestje en een varken met snorharen. Pas dan is ie echt af.
Projectleider Eileen vindt het ondertussen lastig dat Mira en (vooral) Karin wat meer op de voorgrond treden. Maar beste Eileen, maak je niet zo veel zorgen. John is een eierboer en jij hebt iets wat Mira en Karin nooit krijgen: een ei in zowel je voornaam als je functienaam.
Ei-nde
