Vijfendertig dollar om een minuut in ijskoud water te zitten? Ik heb direct mijn opzetzwembad in de tuin gevuld met koud water en ijsblokjes. Jullie mogen allemaal een minuutje komen zitten. En het mooie is: ik accepteer wel euro’s.
Die Sharon hè. Dat is me er eentje. Je date een verrassing geven, maar hem zelf laten betalen. Of was het meer een verrassing voor haar? Ik denk dat Dick er ook een beetje genoeg van begint te krijgen. Vooral dat getetter de hele tijd aan zijn hoofd. Moet je je voorstellen dat je met iemand heel ontspannen een plantje in de grond wil zetten en dan hoor je dit:
‘Ja, ik heb altijd soort van geleerd dat je ze in ieder geval hier een beetje uit moet halen en juist die wortels een beetje los moet maken om het zo te zeggen. Dat ze dan beter kunnen gedijen in de nieuwe grond waarin ze gezet worden. Dat ze dan beter kunnen acclimatiseren dan dat je ze zo houdt. Dus een beetje de grond een soort van los scheppen zodat je ze dan wat makkelijker eruit kan halen of zo. Je moet ze ook gewoon heel veel liefde geven, is het toch ook? Lief tegen ze praten, dat schijn oprecht te helpen hè. Dan ga ik heel lief tegen deze praten.’
En toen begon ze dus ook nog tegen die planten te oreren. Het schijnt dat ze inmiddels allemaal slap hangen. Sufgeluld. Het meeste gekke is nog: dit gebeurde allemaal NADAT Dick haar vertelde dat ze veel praat. Kortom. Ze hield zich nog in. Het was de korte versie van haar verhaal. Ongelooflijk. Eindelijk heb ik iemand gevonden die net zulke lange vertelt als dat ik schrijf.
Toen Sharon haar zoveelste story begon, over een appelboom, kwam nieuweling Moniek eraan. Nice. Ik heb iemand nog nooit zo blij zien kijken als Dick op dat moment. Hij gaf haar een dikke brassa en fluisterde heel zachtjes in haar oor: ‘Haal me hier weg, snel, verzin iets, ik kan niet meer.’ Daarna was het Sharon die een rondleiding gaf aan Dick en Moniek.
Dit kan nooit lang meer goed gaan. Ik voorspel dat Sharon Spraakwaterval vanaf volgende week weer gewoon weer Nederlandse mango’s van de pit afzuigt.
Omdat het bruggetje van afzuigen naar de seksuologe zelfs voor mijn doen toch echt te plat is, bewaren we Illya nog even en gaan we eerst naar Eveline in Italië. Ze neemt haar twee A’s mee naar Bologna, het culinaire hart van Italië. Omdat de heren in de auto bleven zwijgen, besloot Eveline zelf maar aan het dode paard te trekken. Ze gooide eerst een balletje op over films. Geen reactie. Boeken dan? Helaas.
Gelukkig gaan ze straks nog naar een wijnwinkel. Daar hebben deze cultuurbarbaren ongetwijfeld meer verstand van.
Maar eerst vond Arie het tijd voor een 1-op-1-date. Hij stuurde Arno weg en pakte met Eveline een terrasje om haar vervolgens te overladen met complimenten. Arie, als je dit leest: stop hiermee. Met al die complimenten. Je bent te eager. Speel wat meer hard to get. Doe net alsof je niet geïnteresseerd bent in Eveline. En zeg af en toe iets slims. Je hebt ongetwijfeld in haar filmpje gezien dat ze sommelier is, dus straks in de wijnwinkel pak je jouw moment. Afgesproken?
Daarna mocht Arno. Die kreeg een ijsje van Eveline en werd daarna als een kleine jongen geknipt en geschoren door de blonde B&B-eigenaresse. Arno, ook voor jou een tip: Wees. Een. Man. Je bent goed zoals je bent, dus laat dat onzekere masker vallen. Loop rechtop, borst vooruit stel haar een paar goede vragen. Ajeto? En nog iets: trek alsjeblieft dat witte T-shirt onder die polo vandaan.
Goed. Moeten we het nog over die sof in de wijnwinkel hebben? Die antwoorden van A&A op de vraag van Eveline of ze wijnkennis hebben? De ene is ooit naar een wijnproeverij geweest en de andere drinkt weleens een wijntje bij zijn zus. Het is alsof je bij een bouwmarkt gaat solliciteren en ze vragen of je handig bent. En dat jij dan zegt: ‘Ja, mijn broer heeft een hamer thuis.’ Wat een treurnis. En dan heb ik die champagne nog niet eens genoemd.
Snel door naar Frankrijk. Rob gaat vandaag dan toch echt afscheid nemen van Marianne. Hij wilde het bijna nog uitstellen omdat ze twee kevertjes op haar kamer had, maar Margot zei dat dit niet zielig genoeg was. Marianne begon nog wel optimistisch aan haar dag: ‘Rob, wat heb je vandaag voor ons in petto? En wat voor weer wordt het eigenlijk? Ik zie de lucht zo betrekken.’ En dat was natuurlijk het teken. Naderend onheil.
Op de schommel schiet Rob de kogel door de kerk. ‘Maar er is helemaal niets mis met jou hoor’, voegde hij er snel aan toe. Daar werd ik vroeger altijd boos van als meisjes het met mij uitmaakten. ‘Het ligt niet aan jou’, zeiden ze dan. Dat wist ik zelf namelijk ook wel. Ik deed niets verkeerd. Vaak hadden ze gewoon een knapper exemplaar gevonden.
Eenmaal terug op de veranda was ik benieuwd welk toneelstukje Margot zou opvoeren, maar ze reageerde gelukkig niet verrast. Rob had nog wel een gekke vraag voor Margot: ‘Had je het verwacht? Toen we wegliepen?’ Lieve Rob, wat denk je zelf. Dat ze dacht dat je met Marianne in het bos ging lopen rotzooien? NATUURLIJK HAD ZE HET VERWACHT. ZE WACHT AL DRIE DAGEN OP JOUW GETREUZEL, KALE DAKHAAS!
Toen Marianne vertrok, zwaaiden ze samen naar het getinte glas van de Renault. Daarachter zat een 64-jarige studente zachtjes te snikken. Uit haar tas toverde ze een nieuwe kleurplaat. Het is 1200 kilometer naar huis. Tijd genoeg om haar verdriet buiten de lijntjes weg te kleuren. Troostkleuren noemt ze dat.
Die andere Rob, zeg maar Bassie, mag vandaag bij Magda in de tuin werken. Het is niet zijn hobby, maar hij doet het thuis ook. Bassie is verbaasd dat er onkruid met bloemetjes bestaat. ‘Mot dat er echt allemaal uit?’ Zelf ben ik vooral verbaasd dat Magda zoveel onkruid heeft staan. Ik dacht dat het zo’n actieve vrouw was, maar blijkbaar ligt ze liever tot 10 uur in haar nest. Wat een luie draak.
Na het klusje in de tuin en een nieuwe rijles van Bassie, moet natuurlijk ook de stappenteller nog gevuld worden. En omdat ze gemiddeld geen 4,9 kilometer per uur wil lopen, loopt ze tussendoor stukjes hard. Bassie vindt het allememaggies hard, maar houdt zich stoer. Thuis kan ‘ie weer even zitten. Heel even, want er komen vrienden over de vloer. Franse vrienden welteverstaan, dus dat wordt opnieuw handen en vliegen voor Bassie:
‘Dag mevrouw. Bonjour meneer. Zal ik de whisky inschenken. Lekker whisky’tje doen meneer? Goed. Ja, je krijgt niet te veel hoor. Wat zeggie? Met water erbij? Hierin? Dat is toch zonde joh. Wil je ook een happie. Verdomme lekker hoor. Kijk eens. Pak maar. Dat is zalm. ZALM. Welke wil je? Die of die? Godverdegodver.’ Het was een mooi eerbetoon aan Leen.
Tot slot hebben we nog een paar alinea’s voor de cursus ‘hoe ontdooi ik een norse kasteelheer’. De truc is helder: zet er een spontane Armeense seksuologe bij en je krijgt hem zelfs aan het dansen. Karinè is seksuoloog geworden om mensen te helpen de echte liefde te bedrijven. Het is de wortel van ons bestaan en het mooie is, ze kan ook gewoon bij Illya in Frankrijk haar beroep uitoefenen. Een wifi-code is genoeg.
Tussendoor kan ze dan op de grasmaaier zitten. Why not? Dat is hartstikke gezellig en allemaal onderdeel van haar droom waarin ze smoorverliefd worden en samen een mooie toekomst hebben. Alleen moet ze dan misschien het kasteel wel opgeven, want Illya droomt van een klein huisje aan een riviertje. Dat scheelt ongeveer 80 uur werken in de tuin. Per dag.
Of het wat wordt tussen die twee? We zullen zien. Ze beginnen in ieder geval goed. Karinè lijkt precies de juiste snaar te raken waardoor de gevreesde zin ‘heb je even voor mij’ voorlopig nog ver weg lijkt.
Morgen komt er nog iemand met een Oost-Europees accent bij Illya. Die komt vast omdat Illya zo’n knappe man is. Oh ja, op Lesbos krijgt Ingrid een nieuwe klusjesman. Nu al zin in!
