Dus JP doet vannacht een evaluatie met zichzelf. Gelukkig voor jullie heb ik mijn evaluatie al af. Ga er maar even goed voor zitten. Hier komt ‘ie: seizoen 5, aflevering 13.
Renate is vanochtend slecht opgestaan. Ze heeft een vervelend gevoel over gisteravond, want JP was er niet. Die gaat altijd uit en dan laat ‘ie de vrouwtjes thuis zitten. Het was al voor de derde avond op rij. Ook ’s ochtends was hij belachelijk lang weg. Hij moest ontbijt halen en voor lekkere croissantjes wil JP best een uurtje rijden. Voor Renate is de maat vol. Nou ja, eventjes dan.
Ondertussen is Britt door JP cosmetisch goedgekeurd. Hij wil haar nog wel beter leren kennen, want van een knappe tafel kun je niet eten, aldus JP. Ik vind het vooral knap dat JP alles aan eten weet te relateren. Het schijnt ook dat ‘ie buiten de camera’s geprobeerd heeft om het Viceroy-armbandje op te eten. JP dacht dat het een snoeparmbandje was. Typisch gevalletje wishful thinking.
In de middag neemt Jopie Paardenrookvlees de dames mee naar een BBQ. Met zes cava in de mik in een oude Daf zonder gordels. In Spanje kan dat gewoon. JP organiseert het eetfestijn samen met goede vriend Cees op een verlaten parkeerplaats in de bloedverziekende Spaanse hitte. JP heeft aan alles gedacht. Zes kilo garnalen, niet te veel zout en livemuziek. Hij moest ook nog wat plastic stoeltjes verplaatsen, maar omdat dit geen directe link heeft met eten, hield hij daar snel mee op.
Renate, wiens maat een paar uur geleden nog vol was, vroeg tijdens een stukje vlees of ze voortaan altijd de gasten van JP moet entertainen. Dat is inderdaad het geval. Maar … er zijn volgens JP ook dagen waarop ze samen ergens naartoe gaan. In 2026 zijn dat waarschijnlijk donderdag 26 maart en maandag 12 oktober. ‘Ohhhhh’, zei Renate, ‘dan is het goed. Ik dacht al.’
Een smetje op de feestvreugde was de bevlekte polo van JP. Allemaal vetspetters. Hij probeerde het eerst met een duizenddingendoekje, maar dat lukte niet. Gelukkig is Renate een poetspiemel en wist ze de oplossing: ‘dat moet je met sop doen, gek. Laat mijn maar effe.’ Het werd een win-win-situatie. JP was van zijn vlekken af en Aat mocht met haar hand onder zijn shirt. Ze wilde ook nog even in de broek, maar dan mocht niet van JP.
In Frankrijk laat Bassie zien dat niet iedere kale man van lekker eten houdt. Magda’s hele leven draait om voeding, maar Bassie heeft er niets mee. Volgens hem is olijfolie een lekker sapje, een witte kool zou ook zomaar een volleybal kunnen zijn en waarom zou je vinaigretje zeggen als je ook slasaus kunt zeggen?
Toch is Magda blij met Bassie. Vooral zijn eerlijkheid, spontaniteit en energie worden gewaardeerd. En de man is nog galant ook, want hij draagt keurig haar tas. Persoonlijk hoop ik dat er in Bassie ook een goede rijinstructeur schuilt, want dat parkeren van Magda lijkt natuurlijk nergens op. Ik wilde hier bijna ‘typisch een vrouw’ achter typen, maar dan heb ik a) ruzie thuis en b) verlies ik minstens de helft van mijn volgers.
Gelukkig voor Bassie waren ze op tijd terug voor de kwalificatie. Je mag de beste man echt alles vragen, maar als er Formule 1 op televisie is, geeft ‘ie niet thuis. Biertje erbij, hondje op schoot en het vrouwtje bracht hem een eigen gemaakt advocaatje. ‘Goh, lekker meissie. Hier kan ik een bord van op.’ Morgen vertelt Bassie tegen Magda dat hij niet elke dag in de keuken gaat staan. Hij bedoelt eigenlijk: nooit meer.
In Tsjechië vindt Renske het leven goed. Ze is vrolijk en geniet van Daniël die aan van alles begint, maar niets afmaakt. Maar ineens komt er vrouw met een heel klein grappig treintje en die blaast het sprookje van Renske uit als een olifant met een lange snuit. Een zwarte olifant welteverstaan, want de 42-jarige Shirley houdt van zwart. Haar, kleding, koffers, tasje, zelfs de muur bij haar thuis is zwart. Zolang het vriendje maar blond is. Er zijn grenzen natuurlijk.
Shirley en Daniël begroetten elkaar met een gestrekte arm. Beetje afstandelijk, maar dat geeft niets. Shirley is al lang blij dat het gewoon een Hollandse blonde jongen is. Net als haar rij met exen. Ze komt uit ’s-Gravenzande en dat is natuurlijk niet hetzelfde als ’s-Gravenhage, want dat is Den Haag. Renske komt trouwens uit Ovezande en dat is dan weer niet hetzelfde als Overhage, want dat is een dierenarts in Cuijk.
Behalve de laatste vijf letters van hun woonplaats hebben Renske en Shirley precies niets gemeen. De Zeeuwse kondigt tijdens het eten en drinken van zowel vaste als vloeibare druiven dan ook aan morgen graag met Daniël te willen praten. Ze wil wel eens weten wat hij nu eigenlijk zoekt in een vrouw. Toeter of onzeker? Boek of telefoon? Zwart of ook andere kleuren? Morgen gaat Daniël-san ons alles vertellen.
Door naar Rob in Frankrijk, die zijn plaats op de yogamat heeft doorgegeven aan Marianne. Dat biedt twee grote voordelen voor Rob. Een: hij hoeft zelf niet mee te doen. Twee: hij kan foto’s maken van alle standjes. Gelukkig vraagt Marianne niet of ze de foto’s mag bekijken. Beetje gênant om te zien dat alleen Margot erop staat.
Verder valt me op dat Margot een ontstoken oog heeft en dat Rob soms twee zonnebrillen aan zijn shirt heeft hangen. Je kunt er verder niets mee, maar ik dacht: ik meld het toch even.
Dat Rob het niet ziet zitten met Marianne was natuurlijk donderdag al duidelijk. Voor de zekerheid vraagt hij het ook nog even aan Margot. Alsof dat zin heeft. Alsof Margot tegen Rob gaat zeggen: ‘Eigenlijk vind ik die Marianne de perfecte vrouw voor jou. Ik snap ook niet zo goed waarom ik hier nog ben. Weet je, nu we het er zo over hebben. Ik ga mijn koffers pakken. Sturen jullie een kaartje als jullie gaan trouwen?’
Toch wil onze Bruce Willis de 64-jarige studente niet meteen wegsturen. En dat lijkt me heel verstandig. Als je studenten wegstuurt, gaan ze op het pleintje bij de Jumbo hangen met Red Bull en paprikachips. Het is beter om eerst nog een cultureel uitstapje te doen. Voor Marianne ook wel leuk, want die houdt van het authentieke oude.
Onderweg in de auto vindt Marianne het fijn om dingen te vertellen. Dat komt omdat het onderweg in een auto altijd fijn is om dingen te vertellen. Zo vraagt ze wat Robs eerste indruk van haar is. ‘Je bent netjes, geordend, lief, aardig en dat is het wel zo’n beetje’, aldus Rob. Dat viel haar toch een beetje tegen. ‘Pfff, binnen de lijntjes. Ik? Wat denkt die aantrekkelijke, kale man wel niet. Ik kleur helemaal NOOIT binnen de lijntjes. JAMAIS!’
En toegegeven: daar heeft Marianne wel een punt. Ik heb namelijk via via de hand weten te leggen op een kleurplaat die Marianne vrij recent heeft ingekleurd. Hierop is duidelijk te zien dat ze inderdaad absoluut niet binnen de lijntjes kleurt. Bekijk hier Mariannes kleurplaat.
Tot slot, over kleuren buiten de lijntjes gesproken: Rinus heeft sokken in zijn sandalen. Ze lieten het bewust zien zodat ik er iets over kon schrijven. Verder natuurlijk geen kwaad voor over Rinus uut Twente. Hij is lief, attent en vooral: handig. Donderdag zagen we al dat ie langs zijn vinger kan zagen. Vandaag liet Rinus zien dat hij tuinkussens binnen kan halen, een bezem kan hanteren én een spin kan verwijderen. Ik snap Ingrid wel. Wat. Een. Man.
Tijdens de lunch zat Rinus met een prangende vraag. Die vraag was eigenlijk: ‘hoe haal je het plasticje van een Chupa Chups-lolly zonder je tanden te gebruiken.’ Maar omdat hij vermoedde dat Ingrid het antwoord op die vraag ook niet heeft, bedacht ie snel een andere: ‘wat vind jij van mij?’ Ingrid vond het te kort. Alle klusjes zijn immers nog niet gedaan. Pas als Rinus het actielijstje heeft afgewerkt, dan geeft Ingrid eerlijk antwoord.
En Rinus? Die baalt. Hij had wel wat meer enthousiasme verwacht. Kijk, meteen trouwen hoeft echt niet natuurlijk. Maar na het afzagen van een stuk schuttingdeur, het weghalen van een spin en het aanschuiven van een stoel had ie op zijn minst een aanbod tot samenwonen verwacht. Helaas voor Rinus moet hij even pas op de plaats maken, anders is het arrivederci.
En over Arie gesproken: morgen komt zijn concurrent Arno erbij. AA bij Eveline. Als dat geen zuipen wordt …
