Ik heb ook een Mud Masters-shirt. Alleen trek ik die nooit aan als ik uit eten ga. Voor mij is het een sportshirt. Ik denk dat ie nu een jaar of twintig in de kast ligt.
In dit geval kon Sharon er natuurlijk niets aan doen, want ze wist niet dat Dick een romantisch tafereeltje had voorbereid. Hij voelt nu al een betere connectie dan met Karin. Sterker nog, hij voelt zelfs een urge om bij elkaar te zijn. En dat niet alleen. Hij heeft ook nog een urge om het fysieke op te zoeken. Urges lijken in Suriname dus net zo vaak voor te komen als slangen.
Sharon zelf voelt ook aantrekking, maar is nog wat terughoudender. Ze wilde wel met Dick de slangofiel het zwarte water in. Erg dapper trouwens, want er zwemt daar van alles rond. Slangen, ratten, bloedzuigers. En urges natuurlijk. Maar goed, er kan natuurlijk weinig gebeuren zolang je maar vóór het ontbijt je tanden poetst.
Toch vreemd. Ik heb altijd gedacht dat het beter is om ná het eten tanden te poetsen. Wat een geluk voor JP dat dat niet hoeft. De beste man zou de godganse dag zijn tanden staan te poetsen. Een dag na de oesterparty vindt JP dat hij er fris uitziet. Blijkbaar is onze kale allemansvriend nog niet helemaal nuchter. Met drank op lijkt alles mooier.
Oh, momentje hoor: JP, DE EIEREN KOKEN OVER!
Zo. Graag gedaan ouwe pik. Eens kijken, waar waren we gebleven. Oh ja, de oesterparty zit erop. Tijd voor nieuwe plannen. Dat werd bijna weer een gezamenlijk uitje, ware het niet dat Yvonne daar een slim stokje voor stak. Ze heeft een missie en die behaalt ze niet als er steeds 36 andere mensen bij zijn. Ondertussen regelt JP een chauffeurtje zodat Aat en Suus zich op het strand kunnen vervel(l)en.
De date van Yvonne en JP had te maken met een quad en uiteraard een boel eten en drinken. En er werd zowaar ook serieus gepraat. JP weet zeker dat ze er in ieder geval een goede vriendschap aan over houden. Klopt JP, maar dat is nou juist het probleem. Jij wil met dit programma je vriendenkring graag uitbreiden van 1690 mensen naar 1695 mensen. Je bent gewoon een vriendofiel. Maar dat willen die dames helemaal niet.
Neem Renate. Die wil ook graag wat 1-op-1 tijd met haar feeder. Maar in plaats daarvan zit ze op dag zeven met haar Kralingse reet in het zand. Hartstikke gezellig allemaal, alleen: daar kommie nie voor natuurlijk. Daarom raapte ze al haar moed bij elkaar en vertelde ze aan JP tijdens het eten van Lays paprika chips (de lekkerste chips van alle chips)* dat ze ook graag op date wil.
*beste mensen van Lays, waar kan ik de factuur naartoe sturen?
Snel door naar de vrouwelijke Geer & Goor op Lesbos. Terwijl Pettera de administratie doet, gaat Lieske een stukkie wandelen. Heerlijk. Door de wandeloutfit zag ze er wel een beetje uit als een vrouw met iets te veel mannelijke hormonen, maar dat geeft niets. Straks krijgen we nog een man met iets te veel vrouwelijke hormonen dus dat trekt het gemiddelde mooi recht.
Onderweg kwam Lieske niemand minder dan Petra tegen. Die nam haar mee in de auto zodat ze straks samen hetzelfde stuk opnieuw kunnen wandelen. En om naar een kerkje te gaan en daar een kaarsje op te steken voor meer saamhorigheid in de wereld. Dat kost twee euro, maar als het echt werkt, is dat natuurlijk geen geld.
Lieske noemt zichzelf een Griekofiel, maar is niet van plan om op korte termijn naar het land van de witte huisjes met de blauwe luiken te verhuizen. Als je in het najaar van je leven zit, kijk je liever eerst een tijdje de kat uit de boom. Bovendien is het erg lastig om haar plas op te houden met Petra in de buurt. Het is continu lachen, gieren, brullen met die twee. Als ik Peter van der Vorst was, gaf ik ze een eigen real life soap. Genieten.
En over genieten gesproken, het afscheid van Rayisa was er ook eentje om van te smullen. Die arme Illya heeft in drie dagen tijd 6 miljoen vragen gehad en zag in een leeg koffiekopje ineens een silhouet van een vrouw die haar koffers aan het pakken is. Dat moet een teken zijn. Hij besloot zijn rode polo aan te trekken voor extra kracht en vertelde haar de waarheid.
Wat volgde was een ongemakkelijk, maar o zo grappig exitgesprek:
Illya: ‘Ik denk dat wij niet echt een match hebben.’
Rayisa: ‘Dit is wel een leuk begin van de dag.’
I: ‘Ik denk dat wij te verschillend zijn.’
R: ‘Ik vind dat juist interessant.’
I: ‘Maar ik niet.’
R: ‘Dat is jammer.’
I: ‘Jij bent ook niet echt het type dat ik zoek.’
R: ‘Op zich zijn er wel diplomatischere manieren om dit soort dingen te zeggen.’
I: ‘Ik denk dat jij je koffer moet pakken.’
R: ‘Dat hoef jij niet te zeggen. Ik ben slim genoeg.’
I: ‘Sorry. Zullen we het hierbij laten dan? Of wil je nog iets zeggen?’
R: ‘Misschien wil ik iets zeggen, maar dat ga ik niet doen.’
I: ‘Goed, dan sluiten we hierbij af.’
R: ‘Dank u wel.’
I: ‘Geen dank.’
En daar ging ze. Rayisa zal nooit de prinses worden die ze hoopte te worden. Zal nooit op een zaterdagochtend de Maserati mee mogen nemen om in het dorp stokbrood te halen terwijl Illya in de tuin het onkruid wiedt. Zal nooit meer aan Illya kunnen vragen waarom hij een stuk van zijn vinger heeft afgezaagd. En wat dat volgens hem betekent.
Vrouwen willen graag ontdekt worden. En Rayisa is nooit ontdekt. Het is allemaal de schuld van die stomme wenspunt. Als er geen water in zit, werkt het dus blijkbaar echt niet. Gelukkig heeft ze de foto’s nog. 1643 stuks om precies te zijn. Fuck you, Illya. Tuinofiel. Tot nooit meer ziens.
Hoe anders was het vertrek van Rob bij Eveline. Een middelvinger opsteken, dat zou conciërge Rob nooit doen. Hij ziet het al vaak genoeg op de school waar hij werkt. Als Noah de klas weer eens uitgestuurd is en hij zich bij de conciërge moet melden voor een klusje. Dan geeft Rob een schoffel mee en negen van de tien keer geven die rotkinderen bij het weglopen nog een middelvinger. Nul respect. Rob is er inmiddels immuun voor.
Eveline vindt Rob een hartstikke leuke vent, maar ze begint zich te ergeren aan dingen. Bijvoorbeeld dat hij als een hondje achter haar aanloopt. Dat wil ze niet. Ze heeft al een hond. En dat hij overal ‘ja’ op zegt. Eveline wil een man die tegengas geeft. Tenminste, dat zegt ze. Mijn vrouw zegt dat ook altijd, maar als ik dan een keer echt tegengas geef, moet ik op de bank slapen. Vrouwen, ik kan er een boek over schrijven.
Succes m’Arie, zei Rob nog bij het weggaan. Hij stuurt nog een appje als hij veilig is aangekomen. Eveline vroeg daar helemaal niet om, maar Rob wil dat zelf graag.
En nu zit ze dus met Arie. Over tegengas gesproken… Die Arie, dat is me er eentje hoor. Die zegt gewoon hardop dat het daar bij Eveline een grote tyfuszooi is. Is natuurlijk ook wel zo, maar om dat hardop te zeggen tegen een vrouw wiens hart je wilt veroveren, dan moet je ballen hebben hoor. Omdat Arie zo van schoonmaken houdt, hebben ze hem wel eens verteld dat ie vrouwelijke hormonen heeft, maar volgens mij klopt daar niets van. Arie heb gewoon ballen. Klaar.
Eveline noemt het nog anders. In Limburg zeggen ze namelijk dat zo iemand een poetspiemel heeft. Wat een programma. De een heeft een wurgslang, de ander een tuinslang en nu weer iemand met een poetspiemel. En Eveline moet er ook nog mee uit eten, want die gekke manier van het bed opmaken werkte ook nog. Ik denk dat Arie mag blijven totdat het huis spic en span is. Dan heeft hij zich lekker kunnen uitleven en tegen die tijd is Eveline er wel klaar mee. Win-win.
Tot morgen. Dan ergert Dick zich zo aan het gebabbel van Sharon dat hij bewust zijn tanden na het ontbijt gaat poetsen. Gewoon om te klieren.
