Karinè is niet van gisteren natuurlijk. Daarom speelde ze Yesterday op de piano en nodigde ze daarna Sylwia uit om ook even te spelen. Die bedankte vriendelijk. Ik denk dat Sylwia net zo matig piano kan spelen als ik. We kunnen allebei ‘Advocaatje ging op reis tiereliereliere.’ Toch is het waarschijnlijk Karinè die binnenkort weer op reis gaat.
Die Illya hè. Zou die man echt denken dat Sylwia verliefd op hem is? Ik denk dat het heel anders was gelopen als Illya een appartementje op drie hoog achter in Schubbekutteveen had gehad in plaats van een kasteel met zwembad in Viviez. En een Nissan Micra in plaats van een Maserati Ghibli. En een kaartje op het publicatiebord bij Albert Heijn in Terneuzen had geplaatst in plaats van een oproep in het populairste televisieprogramma van Nederland.
Maar hé, dat zijn natuurlijk allemaal vooroordelen. Misschien zit ik er wel helemaal naast. Misschien dacht Sylwia oprecht: deze nuchtere Zeeuw is een mooie mix van Brad Pitt, Bas Muijs en Robert Lewandowski. Die. Moet. Ik. Hebben. En ondertussen weet Illya niet wat hem overkomt. ‘Je bent nummer 1 op mijn lijstje. Je bent knapper dan Karinè. Veel knapper.’ Hij is er zo van ondersteboven, dat ie de korstjes van de pizza laat aanbranden.
Omdat ik het vandaag wat efficiënter wil aanpakken, blijven we even in Frankrijk. Magda en Gène gaan samen koken. We zagen eerder al dat hij er geen hout van kan, maar Magda wil hem ook niet helemaal in zijn sop laten gaarkoken, dus betrekt hem er maar gewoon bij. Coquilles flamberen. Gadverdamme meissie. Bassie dankt god op zijn blote knietjes dat hij al thuis is.
Toen het flamberen geslaagd was, kwam Magda met een kusmondje naar Gène toe en wilde Gène haar kussen. Magda vond dat maar raar. Gène weet blijkbaar niet dat vrouwen altijd iets anders bedoelen. Als mijn vrouw met een kusmondje naar me toekomt, weet ik inmiddels dat het tijd is om de oprit te vegen. Gewoon een stukje ervaring.
Een ander hoogtepunt vond ik de scene met de ladder. Magda wil graag de open haard aan, maar Gène moet eerst checken of er vogelnestjes in de schoorsteen zitten. De beste man zet vervolgens een ladder tegen de gevel aan en zelfs een blinde vink ziet dat die ladder niet hoog genoeg komt. Gène probeert het toch en ziet halverwege dat die ladder niet hoog genoeg is. Je verwacht het niet.
Geeft allemaal niets. De vogels maken waarschijnlijk toch geen nestjes in de schoorsteen. Dat doen ze liever in Magda’s haar. Die haard kan dus gewoon aan en Magda vond het een mooi moment om de vragenkaartjes weer van stal te halen. Vraag 1: ‘Hoe zijn jouw familiebanden?’ Goeie vraag. Vond Gène ook. Die vertelde over zijn stamboom en ging daarbij terug tot 600 voor Christus. Morgen doet Magda een nieuwe poging met kaartjes waar Gène alleen ‘ja’ of ‘nee’ op mag antwoorden.
We blijven in Frankrijk, maar gaan dik 500 kilometer naar beneden. Het regent bij Rob in de Pyreneeën na het vertrek van Margot. Net goed. Karma is a bitch, hè Rob? En net als het een beetje lijkt op te klaren, komt storm Carmen aanwaaien. Een 63-jarige conciërge, dierenliefhebber en voormalig vrachtwagenchauffeur. Ze is een echt mountain-mens. Da’s weer eens wat anders dan een people-mens.
Carmen wil geen koffie, want daar wordt ze ‘lilik’ van. Ze wil wel graag in Robs mandjes neuzen. Meestal doen mensen dat alleen als de B&B-eigenaar er niet bij is, maar Carmen kent die schaamte niet. Die doet en zegt alles wat in haar opkomt. Ook tegen Robs dochter Mikki. ‘Mooi haar? Is het echt?’ Gelukkig is Mikki zelf ook niet op haar mondje gevallen en noemde ze Carmens criminoloog-crematie verhaspeling een wel heel dom grapje.
Deze vrouw… Zou Rob alweer terugverlangen naar Margot? Misschien moet ‘ie deze drukke conciërge maar gewoon een middag flink aan het werk zetten. ‘Ik kan metselen, hamer swingen en hout kappen’, aldus storm Carmen. Ik zou direct een berg stenen, een paar blokken hout en een hamer in het gras leggen en zeggen: ‘je redt je er wel mee toch? Ik roep je wel als het eten klaar is. Of niet.’
Door naar Italië. Eveline is na een heftige tijd bij haar vader in het ziekenhuis weer terug in de B&B. Haar eerste indruk van nieuweling Bart is goed. ‘Hij kleedt zich als een bal, maar is het niet.’ De schijnbal had originele cadeautjes meegenomen waaronder vijf enveloppen met activiteiten. Ze koos de envelop met ‘we gaan samen een tattoo zetten’. En dat klinkt heftig, maar ik heb de hand weten te leggen op de andere vier kaartjes en kan jullie zeggen: Eveline heeft nog mazzel. Kijk maar.
Kaart 1: we laten het logo van jouw B&B brandmerken op onze billen.
Kaart 2: we bijten elkaars teennagels af en maken er pasta carbonara van.
Kaart 3: we nemen een papagaai en die leren we: ‘Arie, arrivederci.’
Kaart 4: we pissen tijdens volle maan samen het zwembad van Ingrid vol.
Dan kom je met een gezamenlijke tattoo dus verdomd goed weg. Eveline vindt het allemaal prachtig. Alles wat Bart zegt en doet klopt gewoon. Als dan in de auto ook nog blijkt dat hij kan kickboksen en schaken, vinkt hij ook de laatste boxjes aan. Wat een droomman. Zelf kan ik trouwens kickboksen noch schaken, maar de combinatie lukt me wel. Dan zet ik alle schaakstukken op het bord en als ik na zet 3 lijk te verliezen, schop ik alle stukken van het bord af.
Ondertussen ziet Arie het in de wachtkamer allemaal met lede ogen aan. Zijn project ‘Eveline’ wordt weggekaapt worden door een schijnprojectontwikkelaar die er geen gras over laat groeien. Het gaat niet meer lukken. Op verzoek van de B&B-eigenaresse moet Arie zijn project dan ook vroegtijdig staken. Hij gunt Eveline de liefde en berust in zijn lot. ‘Ik kan hier wel in het gras gaan liggen janken, maar ik moet door.’
Zelden heb ik iemand zo sportief zijn verlies zien accepteren als de sympathieke Arie. Hij is deze uitzending mijn held geworden en ik overweeg zelfs zijn portret groot op mijn rug te laten tatoeëren. Op kosten van Bart uiteraard. Gelukkig komt het weekend eraan (nu echt) en heb ik tijd om daar eens rustig over na te denken.
Nu alleen nog Tsjechië en dan heb ik een vrij efficiënt rondje gemaakt, dacht ik zo. Bovendien is mijn verhaal vandaag twee alinea’s korter. Dan zijn die vijf zuurpieten van gisteren ook weer blij. Over zuurpieten gesproken: Shirley mocht vandaag haar koffers pakken. Het is vast een hartstikke lieve vrouw hoor, maar ik zet er geen tattoo van op mijn rug.
Ze mocht nog wel een afscheidsrondje in de geile Bentley. Renske wilde ook mee, want die moest nog shampoo hebben. Dat was even afzien op de krappe achterbank, maar in de luchtballon komt vast alles goed. Dat is haar grote wens. En Shirley? Die geeft Daniël als tip mee dat Wenske niet alle ruimte moet krijgen. Hooguit één vierkante meter in een gevlochten mandje. Da’s meer dan genoeg.
Fijn weekend allemaal en tot maandag. Dan ziet Dick weer een mooie vrouw. Ik geef haar drie dagen.
