Poeh, dat was even schrikken hoor. Op zo’n driekwart van de uitzending drukte ik op een verkeerd knopje op mijn laptop en hup: Word was weg. Al mijn aantekeningen van de uitzending ineens foetsie. En vraag me niet hoe, maar ik heb het terug getoverd. Wat. Een. Geluk. Anders had ik de uitzending nóg een keer moeten kijken.
De Teletubbies klommen stiekem in Jans nieuwe tractor. Dat was de eerste zin die ik opschreef en die ik dus bijna kwijt was. Of de tractor echt nieuw was, weet natuurlijk niemand. Bij Jan zien ook tractors uit 1956 er nog uit alsof ze gisteren uit de showroom wegreden. Maakt allemaal niet uit. Veel belangrijker is dat Yvon langs kwam. En dat betekent dat er iemand naar huis gaat.
Annick, de gele Teletubbie, wil nooit meer naar huis. Ze voelt zich helemaal op haar gemak. Bovendien heeft Jan hele grote handen. Karina, de blauwe Teletubbie, vindt Jan ook aantrekkelijk. Ze heeft geen vlinders, maar misschien is dat de leeftijd. Dorien, de groene Teletubbie, is het meest onzeker. Ze wil niet naar huis, maar heeft wel heimwee.
En toen kwam de grote Oppertubbie met de grote oren en de grote handen en hij blies het verhaaltje voor de gele Teletubbie plotsklaps uit. Arme Annick. Ze wilde zo graag blijven. Dolgraag haar me-time inruilen voor we-time met Janneman. Maar helaas. Jan voelt het niet en gaat liever door met twee twijfelkonten. Benieuwd waar dat naartoe gaat.
Martijn heeft echt een tractor uit 1956. Al kan het ook een exemplaar uit 2025 zijn natuurlijk. Bij Martijn kun je dat niet zien. Hij gebruikte het ding als ladder om TL-buizen te vervangen. Als de stal klaar is, hangt hij buiten wat nieuwe olielampjes op. Annet vindt Martijn een heel aantrekkelijke man. Hij kan je heel indringend aankijken. De meeste boeren hebben daar geen tijd voor, maar Martijn wel.
Ook bij Martijn kwam Yvon langs. Hij zat zo met het keuzemoment in zijn maag, dat de tranen in zijn ogen sprongen. Het wegsturen van Annet viel hem zwaar. Annet probeerde het nog wel even door op het laatste moment dezelfde kleur trui als Martijn aan te trekken, maar het vonnis was duidelijk al geveld. En misschien ook maar beter zo.
Als Annet zou blijven, waren de gevolgen namelijk niet te overzien. Dit was haar geheime actielijstje:
Dag 1: Alle TL-buizen en olielampjes vervangen door LED.
Dag 2: Boer Jan vragen om Martijn veegles te geven in ruil voor de magnetron.
Dag 2: Oudijzerboer Rinus bellen om alle oude zooi op te halen.
Dag 3: Scouting Oss vragen om al het sloophout in de fik te steken.
Dag 4: Scouting Oss vragen waarom ze ook Martijns huis platgebrand hebben.
Dag 5: Scouting Oss uitleggen dat Martijns huis geen sloophout was.
Dag 6: Uithuilen en met frisse moed opnieuw beginnen aan la dolce vita.
Heel indringend aankijken. De dames bij Roel zouden een moord doen voor een potje indringend aankijken. In plaats daarvan moeten ze het doen met werkinstructies. Ja, ze krijgen af en toe wel vragen voorgeschoteld, maar die zijn dan niet van Roel. Die zijn van zijn medewerkers. En dus missen Karin, Simone en met name Sandra een stukje diepgang. ‘Je bent heel gefocust op je werk, maar ik mis een stukje jou’, aldus Sandra.
Later aan tafel probeerde Sandra het opnieuw: ‘Zeg Roel, als jij nou de vrouw van je dromen vindt, wat wil je dan het allerliefst met haar delen?’ Roel: ‘Ehh, nou dat is niet 1 ding, dat is een ehh totaalpakket.’ Daarna ging de telefoon en even dacht ik dat Roel het belletje dankbaar aangreep om onder de vraag uit te komen, maar hij herpakte zich zowaar: ‘Ehhh het totaalpakket dus. Plezier, vrolijkheid, blij zijn, samen op 1 lijn liggen.’
Jammer is dat hè? Want hier had Roel zich van zijn beste kant kunnen laten zien. Hij had namelijk ook kunnen zeggen:
‘Nou Sandra, dat is een makkelijke vraag. Als ik de vrouw van mijn leven ontmoet, dan wil ik álles met haar delen. Niet alleen mijn dagen, maar ook mijn stiltes. Mijn eerste kop koffie vroeg in de ochtend, terwijl de dauw nog op de bloemkolen ligt. Ik wil dat ze weet hoe het voelt om gezien te worden. Niet alleen aangekeken, maar écht gezien. Zoals ik een rode kool bekijk op het veld. Ik wil haar hand vasthouden terwijl we samen door het savooiekoolveld lopen en haar vertellen dat elke groente op z’n mooist is als je wacht tot het juiste moment. En dat liefde ook zo werkt. Tot slot, als de avond valt, wil ik met haar zitten op de lepels van de pallettruck om een liedje te neuriën dat nog niemand kent, maar dat ik speciaal voor haar bewaard heb.’
Had ie ook kunnen zeggen.
Maar ja. Roel is Roel. En daarom stuurt ie Sandra weg. Twee vliegen in een klap, want met haar verdwijnen ook meteen de lastige vragen. Hij zei verder niets. Alleen: ‘Sandra’. Terwijl hij natuurlijk ook had kunnen zeggen:
…
Ach, laat ook maar. Roel is Roel. Tikkie onzeker, praat graag over zijn werk, sloopt oren van mokken, maar het komt allemaal wel goed.
Hoe anders gaat het bij onze Johnnyboy in Limburg. Mister KFC zorgt er gewoon voor dat de dames zich alle drie heel speciaal voelen. Complimentje hier, oogcontact daar. Plagerijtje zus, flirtje zo. En ’s avonds liggen Eileen, Mira en Karin met hetzelfde gevoel in bed: OMG, John vindt mij de leukste.
Overdag is het voor de dames natuurlijk wel even doorbijten. Want als het klinkt als kip, ruikt als kip en eruitziet als kip, dan is het natuurlijk … een stoffige, stinkende stal met tachtig miljard kippen.
Het keuzemoment was voor John een eitje. Eileen staat voor een stabiel gezin, Karin voor een boel gekakel en gekkigheid en Mira is de veilige keuze. Dat is het hele eieren eten. En ik geef toe: het is een beetje redeneren als een kip zonder kop, maar ik heb het zelf ook niet bedacht. Het zijn de woorden van mister KFC himself.
Oh ja, Mira had ook nog een cadeautje voor John. Vond ik erg sympathiek. Zelf had ik bij het wegrijden een doos rotte eieren tegen zijn raam aan gegooid, maar Mira koos voor een wat chiquer afscheid.
Tot slot twee boeren die hun keuzemoment nog een weekje mogen uitstellen. Deedry bijvoorbeeld, waar Sjoerd liet zien dat je met een geheim zoontje prima kunt longeren en Carst-Jan dat longeren en praten tegelijkertijd nog niet meevalt. En Roy? Die was vlak voor de opnames naar Kruidvat geweest om wat foto’s uit zijn filmrol te laten afdrukken en had een leuk mapje gemaakt. Scheelt toch weer kletsen, zo’n fotoboekje. Nog een beetje onzekerheid erbij veinzen en huppakee zo zit je in de volgende ronde.
Julius weet het allemaal nog niet. Patricia ook niet, als het maar geen rooibosthee is. Wel vindt ze het fijn als de aardappelschil aan elkaar blijft zitten. Zelf had ik dat vroeger met die opgerolde dropveters. En als ik ze helemaal afrolde, was ik er nog niet. Dan zaten er namelijk altijd nog twee veters aan elkaar. Pas als ik die van elkaar kon krijgen zonder dat de veter brak, dan kon mijn dag niet meer stuk.
De dames willen alle drie graag verder, maar wat Julius betreft mag er wel wat meer pit in. Hij zal wel denken: heb ik weer. Heb ik eens drie dames over de vloer, zit de ene alleen maar over insemineren te praten, de ander kijkt de kat uit de boom en de derde zit de hele avond te haken. Hoeveel pech kan een man hebben?
Toch denk ik dat Julius uiteindelijk met Myrthe nog het beste af is. Met haar kan hij namelijk samen naar de kroeg. Hij beneden heerlijk helder Heineken drinken met zijn maten, zij in de handwerkruimte erboven heerlijk huiselijk haken met de breitantes. En dan lekker samen weer naar huis.
Tot volgende week!
