Ik zou het natuurlijk wat korter kunnen houden dit keer. Dan zeg ik gewoon: ze gingen allemaal samen tandenpoetsen en iedereen heeft slecht geslapen. Tot volgende week.
Maar laat ik er iets meer werk van maken. Omdat jullie het zijn.
Bij Jan kregen de dames drie welterustenkusjes op de wang. Het is allemaal schattig ongemakkelijk natuurlijk, maar onze Jan geniet er met volle teugen van. Met drie vrouwen op de boerderij voelt hij zich de koning te rijk. Helemaal als ze ook nog zijn vieze onderbroeken uit de wasmand mee willen nemen.
De dames zelf staan er heel wisselend in. Annick heeft kriebels, wil nooit meer naar huis en doet wat mij betreft iets te veel haar best. Dorien heeft twijfels en mist thuis. Karina zit er een beetje tussenin, maar dat komt vooral omdat de stoelen eigenlijk net te laag zijn. Of de eettafel te hoog. Het is maar hoe je het bekijkt. En de roze overall paste haar ook al niet, want dan hangt het kruis op de knieën.
Oh ja, er was ook paniek, want de magnetron was eventjes kwijt. Net als de thee vorige week. Gelukkig vonden ze hem terug op het hoekje van het aanrecht. Het lampje is alleen wel stuk. Waarschijnlijk heeft Jan de magnetron van Martijn geleend.
Die vond het nu trouwens echt tijd om iets aan de verlichting te doen en besloot nieuwe TL-buizen te plaatsen. TL-buizen? Jazeker, bij Martijn heeft de tijd een beetje stil gestaan. Toen zijn dochter laatst vroeg of hij nog een onderwerp wist voor haar spreekbeurt, zei Tinus doodleuk: ‘zure regen’. En als Martijn zin heeft in een muziekje, loopt ie met een discman door de stal. Haddaway en T-Spoon op vol volume, heerlijk.
Ach ja, zoals Ciska het al mooi verwoorde: ‘het ritme is hier gewoon heel anders. Martijn runt het bedrijf op zijn eigen manier.’ Wie daar net iets anders in staat, is krullenbol Annet. Haar handen jeuken om de boel flink op te schudden. Geef haar een week en de boerderij van Martijn heeft zo’n enorme metamorfose ondergaan dat boer Jan er de hik van krijgt.
Maar die week gaat ze niet krijgen, want Martijn vindt het allemaal wel prima zo. Als de deur kapot is, kun je de deur maken, maar je kunt ook door het raam kruipen. En als je schoteltjes nodig hebt voor de appeltaart, kun je de mooiste exemplaren uit de kast pakken. Maar je kunt ook de schoteltjes pakken die toevallig vooraan staan.
Volgende week stuurt Martijn Annet weg. Niet eens omdat ze alles graag zo snel mogelijk wil veranderen, maar eigenlijk vooral omdat haar naam met een A begint. Ze stond dus gewoon vooraan. Net zo makkelijk.
John moet volgende week ook iemand wegsturen, maar uiteraard doet ie dat niet voordat er uitvoerig met de dames geflirt wordt. In de eierschuur mochten ze 1 voor 1 bij de baas komen voor een gesprekje op aanraakafstand. Met een paar mooie praatjes bracht ie in ieder geval Eileen en Mira al het hoofd op hol. Bij Karin lijkt ie wat meer moeite te moeten doen, dus die zal ons haantje er volgende week wel inhouden.
Of hij moet afgeknapt zijn op de tattoos van het meisje met het leuke gezichtje. Kan ook natuurlijk. Tijdens het tandenpoetsen liet ze ze nog trots zien, maar Johnnyboy vond er overduidelijk het zijne van. Ik denk ook niet dat John zelf tattoos heeft. Ja, hooguit eentje van een gebakken ei op zijn schouderblad.
Na het tandenpoetsen kregen de drie chicks van John nog een knuffel. Hij noemde het een nachtkusje. Een knuffel een kusje noemen, ik vind het verwarrend. What’s next? Straks zegt John dat hij een stedentrip heeft geboekt en zit je de volgende dag bij een Van der Valk hotel in Oss. Moeilijk te doorgronden, die kippenboeren van tegenwoordig.
Deedry had net als alle anderen slecht geslapen. Het was al voor de tweede nacht op rij. Daardoor had ze nu ogen als paardenbrokjes. Ze had er een selfie van gemaakt en naar ons pap gestuurd. Ga ik ook eens proberen. Selfies van mijn slaaphoofd iedere ochtend naar mijn vader sturen. Kijken hoe lang het duurt voordat ons pap mij blokkeert op Whatsapp.
Aan de ontbijttafel kon je een paardenbrokje horen vallen. Roy, Carst-Jan en Sjoerd hadden duidelijk even tijd nodig om te beseffen dat de nacht al was ingeruild voor de dag. Met name Sjoerd had slecht geslapen omdat het vandaag toch echt moest gebeuren. Eindelijk zou hij Deedry vertellen dat hij een zoontje heeft. Nu nog wachten op het juiste moment.
‘Is je neefje hier elke dag?’
Ah, daar is ie al. Het juiste moment.
‘Ja, iedere dag.’
‘Ik heb er ook eentje.’
‘Wat? Een neefje? Een paard? Een John Deere? Wat bedoel je?’
‘Nee, een zoontje van 2,5.’
‘Oh echt, wat leuk. Ik vind jou ook echt een papa. Hoe oud is ie?’
‘2,5.’
Bij Julius had Myrthe ook iets op te biechten. Myrthe is diegene ‘met het leuke gezichtje’, zoals John dat zou zeggen. Ze vertelde dat ze op stedentrip gaat. Naar London. Dan weet Julius het maar alvast. Of hij nou meegaat of niet, daar heeft Myrthe schijt aan. Ze gaat sowieso. Kijk, daar hou ik van. Niet wachten tot de boer jou kiest, maar lekker zelf knopen doorhakken. Volgende week vertelt Myrthe tegen Yvon dat Kylie en Patricia naar huis mogen.
Patricia vindt dat trouwens niet zo erg. Thuis is alles weer lekker schoon, stinken de kleren niet meer naar koeienpoep en hoeft ze tijdens de cornflakes niet over inseminatie te praten. Kylie had wel graag wat langer willen blijven om de koeientalk nog wat verder uit te melken. Maar helaas. Myrthe heeft nou eenmaal besloten.
Tot slot Roel. De dames begonnen daar samen met alle medewerkers met een dagstart. Ik dacht even dat Roel het agile-bord erbij zou halen, maar dat viel gelukkig mee. De eerst klus was het overgooien met spitskolen. Daarna verplaatste het werk zich naar buiten, want het regent pijpenstelen. Ideaal weer om de rode kool van het land te snijden. Sandra gedroeg zich als een echte stagiair en deed net alsof ze zich even niet goed voelde. Kon ze even pauzeren.
Aan de lunchtafel vroeg Roel hoe de dames het vonden om te zien hoe kool gesneden wordt. Ik vond persoonlijk dat ze daar wat lauwtjes op reageerden. Zeker als je weet wat mijn drie grootste wensen nog zijn voordat ik later doodga:
1. Met een moerasboot krokodillen spotten in de Everglades.
2. Een wereldhit schrijven samen met de mannen van U2.
3. Van een boer leren hoe rode kool gesneden wordt.
Maar Karin, Sandra en Simone missen toch een stukje diepgang. Het gaat nu wel erg veel over het bedrijf. Ze weten eigenlijk niets van Roel en Roel vraagt ook helemaal niets aan hen. Gelukkig heeft Roel volgende week tijd voor een goed gesprek, want dan staan de functioneringsgesprekken op het programma.
Nu al zin in!
