Zal ik jullie op deze Bevrijdingsdag eens even bevrijden van de Boer Zoekt Vrouw-stilte? Ik zat een weekje op Cyprus. Heerlijk trouwens. Aanradertje. En ik zag ook dat sommigen van jullie de honneurs hadden waargenomen. Leuk geprobeerd, maar dat leek natuurlijk nergens op. Gelukkig had ik de uitzending opgenomen dus daar gaan we.
Jan nam zijn dames mee voor een lunch buiten de deur. En niet zomaar buiten de deur. Ze gingen naar een soort McDonalds in Duitsland. Jan werd er een beetje zenuwachtig van, want ze moesten bestellen bij zo’n zuil. Ik vind die dingen juist een uitkomst. Als ik vroeger bij McDonalds bij zo’n tiener aan de balie moest bestellen, had ik eerst drie kwartier nodig om schuin omhoog naar al die priegellettertjes te kijken. Wat een gedoe.
Nadat ze samen het bestelproces hadden doorlopen, zat Jan te kijken waar het gleufje zat om zijn kwartjes in te gooien. ‘Je kunt je kaart er gewoon voor houden’, zei Karina tegen Jan. Met de Duitse driesterrenfriet eenmaal achter de kiezen, gingen ze een Kleidungsgeschäft in waar Jan een heel spontaan jasje vond waarbij vooral de rits een leuke uitstraling had. Aan het einde van de dag werd Jan weer keurig door de dames thuisgebracht. Hij vond het een dag om van zijn leven nooit meer te vergeten.
Karina kon het ook allemaal maar moeilijk uit haar hoofd zetten. Ze zag ineens voor zich dat ze met Jan op citytrip was: ‘Kaatje, wat zijn dat voor een gekke inktvlekjes op die kaart?’ ‘Dat is een QR-code, Jan.’ ‘En kijk daar eens Kaatje, een hele gekke lange auto.’ ‘Dat is een tram, Jan.’ ‘En waarom zit die meneer daar in vieze kleren op de grond?’ ‘Dat is een zwerver, Jan. Oh nee nee nee, aai die poes met dat ontstoken oogje maar niet Jan, dat is een zwerfkat met vlooien.’
Jan op citytrip is voor de kijkers straks een feestje. Maar voor de vrouw die meegaat aan zijn zijde is het, hoe zal ik het netjes verwoorden, een uitdaging. En omdat Karina die uitdaging niet aandurft, zitten Jan en Dorien nu met elkaar opgescheept. ‘Maar jij bent ook leuk’, zei Jan uit pure wanhoop tegen Dorien. Maar je zag ze allebei denken: oh jee, nu zit ik straks met hem/haar op een terrasje in Vilnius of Ljubjana met allemaal QR-codes, trams en zwerfkatten om ons heen.
Goed, door naar wereldvreemde nummer twee. Roel ging voor het eerst de snelweg op toen ie 24 was. Hij is daar toen zo van geschrokken dat ie besloot de rest van zijn leven tussen de bloemkolen te blijven. Veel veiliger ook. Bloemkolen halen je nooit rechts in, blijven niet onnodig links rijden en kleven ook geen bumper. Of is het bumperkleven? Gestofzuigd of stof gezogen, ik kan er uren over nadenken.
Karin besloot in ieder geval nog één uitzending na te denken voordat ze Roel en de bloemkolen achter zich laat en de snelweg weer opzoekt. Haar gevoel komt nog trager op gang dan de gesprekken met de beste man zelf. Bovendien neigt ze naar “nee”, dus dat belooft niet veel goeds. Simone was zelfs al bijna vertrokken, maar toen ze boodschappen had gehaald, was alles weer oké. Ik heb mijn vrouw dat stukje ook nog even laten zien. Als die zich niet goed voelt, gaat ze namelijk altijd kleding shoppen met de gezamenlijke pinpas, maar boodschappen doen vind ik eigenlijk een veel beter plan.
Of Simone blijft, is lastig te voorspellen. Ze is duidelijk alle plussen en minnen aan het afwegen. Heeft Roel een grote piemel bijvoorbeeld? Schoenmaat 42 lijkt mij geen overtuigende plus, maar misschien vindt de kleine Simone het groot genoeg. Eens kijken hoe het lijstje er verder uitziet:
Plus: elke dag gratis bloemkool
Plus: een man die alleen drinkt als hij blij is
Plus: Roel heeft een gourmetstel
Min: elke dag gratis bloemkool
Min: een man die alleen drinkt als hij blij is
Min: Roel heeft een gourmetstel
Mmm, dat schiet niet op zo. Eens kijken of die andere twijfelkont de knoop al heeft doorgehakt. Deedry, hoe staan de zaken ervoor in de Brabantse stoeterij?
‘Ja, ik heb het verteld hoor. De kogel is door de kerk. Kijk, ik wist natuurlijk bij de speeddate al dat ik Roy wilde, maar van Yvon moest ik ook wat andere jongens uitnodigen. Die slager en die paardenjongen waren superaardig hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ze liepen er toch een beetje voor spek en bonen bij.’
Maar Deedry, het leek net alsof je de keuze heel lastig vond. Was dat dan niet zo?
‘Nee joh, ben je gek. Heb je die Roy gezien? Je hebt toch zeker geen paardenpoep in je ogen? Die jongen is kei-lekker. En die flauwe kutgeintjes die hij steeds maakt, ik hou ervan hoor. Daar wil ik wel een week mee naar Vilnius of Ljubjana of waar ze ons dan ook heensturen.’
En al die tranen dan? En die draaikonterij in de stal? Wat was dat dan?
‘Nou weet je, ik vind het gewoon lastig om iemand teleur te stellen. Of zeg je te teleurstellen? Ik weet dat nooit. Net als bij stof gezogen of gestofzuigd. Maar hoe dan ook, ik heb dagen lopen prakkiseren hoe ik Sjoerd de boodschap moest brengen. En die tranen waren eigenlijk gewoon van blijdschap. Want heb je gezien hoe Roy eruit ziet? Die jongen is kei-lekker toch?
Ja, ja, dat hebben we gezien. Dank je, Deedry. Laten we doorgaan naar die andere huilebalk.
Ah nee, dat is flauw van me. Ik vond het mooi dat John zijn tranen toonde. MACHO KIPPENMAN TOONT EMOTIES. Het had zo een schreeuwerige kop in De Telegraaf kunnen zijn. En omdat je die premium-artikelen nooit kunt lezen, vertel ik hier nog even hoe dat ging.
Het begon met een avondje Netflix op de bank. Ieder had natuurlijk zijn/haar eigen plekje. Op anderhalve meter afstand van elkaar en geen steelse blikken of schunnige grapjes, anders raakt Eileen in paniek. Het moest een gezellig filmavondje worden, maar in het hoofd van John is het niet allemaal koek en ei. Eileen is heus potentieel toekomstmateriaal, maar moet hij bij haar niet te veel op eieren lopen? En hij wil Karin het liefst vandaag nog de kleren van het lijf scheuren, maar kan hij bij haar ook zijn serieuze ei kwijt?
Lastig allemaal. John vindt ze gewoon allebei leuk. Iets wat volgens Karin niet kan. Allebei leuk vinden kan best, maar er is er maar eentje leukleuk. En daar heeft ze natuurlijk gelijk in. Dus John, stop met dat getwijfel, volg je hart en denk gewoon aan een van de mooiste zinnen uit de Nederlandse popgeschiedenis ooit: “Vergeet niet dat de keuzes die je maakt de juiste zijn, want je hebt ze zelf gemaakt.”
Bij Martijn was Ciska niet boos. Ze was gewoon moe. Tuurlijk. Dat zeg ik ook altijd als ik geen zin heb in ruzie, maar toch brommig ben. ‘Is er iets schat?’ ‘Nee hoor, ben gewoon moe.’ Kom op Martijn, daar trap je toch niet in joh? Ciska trekt dat geflirt van Marleen gewoon niet zo goed. En terecht.
Ook dat oeverloze gehang in de keuken boven een kop slappe koffie vindt Ciska maar niets. Die helpt dan liever vader Piet in de stal. Het gaf Marleen weer wat kwelletie-time met Martijn. Of hij lezen leuk vindt. ‘Nu niet zo’, gaf hij aan. ‘Misschien als ik wat ouder ben.’ De waarheid is natuurlijk dat Martijn dol is op lezen, maar dat zijn leeslampjes kapot zijn en hij er nog niet aan toe was gekomen om ze te vervangen. Kan gebeuren.
Om zich van zijn meest romantische kant te laten zien, had Martijn als verrassing voor de dames een limo geregeld. Inclusief champie natuurlijk. Waar ze naartoe gingen werd me niet helemaal duidelijk. Volgens mij was het gewoon een rondje op het erf. Maar het gaat om het idee. Wel jammer dat Martijn tijdens het proosten vooral naar Marleen keek. Hij had nog zo beloofd zijn aandacht goed te verdelen. Ciska zal volgende week wel weer moe zijn.
Uiteraard heb ik mijn lievelingsboer weer voor het laatst bewaard. Julius deed een vragenspelletje met de meiden. Eerder zagen we dat dit bij John een boel ellende opleverde, maar dat kwam natuurlijk vooral door Eileen. Bij Julius zit geen Eileen dus liep het spelletje gesmeerd. Kylie vertelde dat ze vroeger 13 weken in Lloret als Flügelmeisje heeft gewerkt. Toen spoorde ze mensen aan om een shotje te nemen voor de sfeer. Ik zou zeggen: kruip weer eens in je oude rol, meid. Misschien wordt het dan nog een keer gezellig op de boerderij.
Op dit moment komen ze geen steek verder. Julius werd er zo wanhopig van dat hij de experts om hulp vroeg. Het was amateur-psycholoog Yvon die langskwam. Die vroeg hoe ze kon helpen. ‘Misschien moet jij eens met ze gaan praten’, aldus een moedeloze Julius. ‘Mij lukt het niet.’ Daarna trof Yvon nog twee mensen aan die in zak en as zaten. De een zat huilend te breien bij de haard. De ander zou in deze staat nooit als sfeermakend Flügelmeisje worden aangenomen.
Wat doet dit programma toch met al die mensen? Ze beginnen eraan als vrolijke levensgenieters en na een paar weken loopt iedereen erbij alsof ze de rest van hun leven bloemkool moeten eten en in oude Kevers moeten rondrijden. Zelfs mensen die moeten trouwen met een volslagen onbekende lopen er nog vrolijker bij.
Daarom een oproep voor alle kandidaten: cheer up guys, het is slechts een zoektocht naar de liefde. Lukt het, dan heb je geluk. Lukt het niet, dan probeer je het later nog eens. Maar maak er onderweg een feestje van!
Tot volgende week. Dan gaat Karin met gierende bandjes bij Roel weg, stuurt John Eileen naar huis, vraagt Dorien of Jan echt niet weet wat een QR-code is, geeft Ciska aan dat ze moe is, maakt Myrthe haar breiwerk thuis verder af en gaan Roy en Deedry naar Vilnius. Of Ljubjana.
Kun je er geen genoeg van krijgen? Geef je dan snel nog op voor mijn masterclass ‘Lekker schrijven’. Je krijgt dan ook het unieke BZV e-book met ALLE verhalen van dit seizoen en bijzonder bonusmateriaal. Dit wil je echt niet missen >.
