Houd de dief, houd de dief! Gerard neemt de wattenschijfjes van Anja mee.
Hij probeerde ons af te leiden met al zijn bloemetjesgordijn-overhemden, maar de beelden liegen niet. Glow-in-the-dark-Geer steelt hier, op klaarlichte dag en voor het oog van 2 miljoen tv-kijkers, een rol Demak’up. Ik zou bijna zeggen: ik heb er geen woorden voor. Maar dan zou ik liegen. Ik heb woorden genoeg. Elke dag weer. Hier heb je weer een verzameling.
Over de hoedenplank van Gerard bijvoorbeeld. Ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand ook echt hoeden op de hoedenplank in de auto heeft liggen. Gerard denkt vast dat dat zo hoort. Die neemt alles heel letterlijk. Zo heeft Geer ook zes paar handschoenen in het handschoenenvakje liggen. Ook had hij een keer bonje met een tiener omdat die reclamefolders in de brievenbus stopte. Geer gebruikt zijn brievenbus liever alleen voor brieven.
Toen de rust in Biches was wedergekeerd mocht Iglo langwerpige plakjes komkommer snijden. Anja had speciaal voor de gelegenheid een werkplekje voor hem gemaakt. De zeebonk vertelde over zijn vroegere vriendinnetjes in het buitenland. Hij was, ooit, een heuse vrouwenverslinder. Kinderen heeft hij waarschijnlijk niet, maar voor de zekerheid kijkt hij toch altijd even naar Opsporing Verzocht.
Terwijl Anja nog altijd bezig is om de tafel in één keer goed op het gazon te zetten, gaan wij ondertussen door naar Zuid-Afrika. Sjoerd en David zaten te ontbijten aan een tafel die wel stevig stond. Ze hadden elkaar niet zo veel te vertellen. Ze kletsten een beetje over koetjes en kalfjes. Of, in hun geval, over zebra’s en impala’s. David vond het niet ongemakkelijk, want hij weet hoe knap hij is. Thuis in Amsterdam, Chili en Australië moet onze Ricky Martin de chica’s van zich afslaan, dus waarom zou dat in Zuid-Afrika anders zijn?
Na het ontbijt gingen Mirjam en Sjoerd naar een hutje (zei je nou ‘hutje’?) om Bossche Bollen te maken. Volgens Mirjam moest Sjoerd mooiere bolletjes maken en geen hompen. Ook moest hij de lepel nathouden. Sjoerd wilde bijna zeggen: ‘ZEG, BOSS LADY, WIE IS HIER NOU DE BOSSCHENAAR, JIJ OF IK?’ Maar hij hield het gezellig. En eerlijk is eerlijk, we hebben Mirjam nog niet eerder zo hard zien lachen.
Tijdens de game drive lieten Sjoerd en Mirjam opnieuw zien dat de eerste, voorzichtige klik er lijkt te zijn. Een game drive ja. Ik heb Mirjam nu al zesendertig keer met verschillende mannen door het landschap zien toeren en ze noemt het iedere keer anders. Dit was dus een game drive. Dan zie je vooral impala’s. Die zijn daar even bijzonder als bij ons mieren in de achtertuin. Geeft allemaal niets, het gaf Sjoerd en Mirjam de gelegenheid om met elkaar bezig te zijn.
Ondertussen trok David zijn eigen plan om uit de friendzone te raken. Bloemen, Spaanse tapas en een mooi blauw bloesje werden het decor voor een goed gesprek. Want, waar staat Mister Loverlover nu eigenlijk in het hele verhaal? Dat wist Mirjam ook niet, maar ze houdt wel bewust wat afstand. David vertelde dat hij de vele complimentjes steeds per ongeluk maakt. Ze komen vanzelf, een soort Gilles de la Compliment. ‘By the way, je bent een beautiful lady.’
Uiteraard heb ik de twee terugkeerders voor het laatst bewaard. Laten we beginnen met Jan.
Daar was ie weer hoor. Yannie. Met zijn karakteristieke loopje. ‘Het voelt als thuiskomen’, zei Jan. Al was het wel jammer dat die vervelende dansleraar er nog was. ‘Wie is dat?’, vroeg de Amsterdamse Martin. Die dacht waarschijnlijk: zou dít dan misschien de tuinman zijn? ‘Ach, da’s gewoon een gezellige huisvriend,’ zei Peter. Maar ondertussen baalde hij als een stekker. ‘Je gaat toch niet je partner aan de kant zetten omdat je vriend komt.’
Met de komst van haar broer, was het voor Iris tijd om Martin naar huis te sturen. De sympathieke Amsterdammer is geen grijze muis, maar is wel te Hollands naar Iris’ smaak. Nu is het alleen nog zaak om Jan en Peter om te smelten tot één man. Dat schijnt vannacht te gebeuren. Iris heeft de hulp ingeroepen van alle smurfen uit het smurfendorp. Samen gooien ze om twee uur vannacht zowel Jan als Peter in de grote magische ketel van Gargamel. Wat eruit komt?
De 66-jarige Jan-Peter is een gepensioneerd kapitein van een schip vol dansleraren. JP heeft een oorknopje, een paardenstaart en gekleurde teennagels. Hij kookt graag zelf, maar geen vis. Hij gaat ook graag uit eten, maar geen vis. Elke ochtend loopt hij stijldansend naar het mosselvrije trapje met alleen een giletje en een handdoek om. Hij zwemt dan een stukje in zee, maar hoopt daar geen vissen tegen te komen. JP is een tikkie mediterraans, een beetje ondeugend en drinkt graag wijn. Veel wijn. Yamas!
Mike had in Blanes weer een mannenbezigheid bedacht: karten. Al na één rondje reed meneer de uitslover vooraan. ‘Net als Verstappen,’ aldus Mike, die blijkbaar al een tijdje geen televisie meer heeft gekeken. Ik kan het me ook nog vaag herinneren hoor, die wedstrijden waarin Verstappen vooraan reed. Volgens mij was de gulden er toen nog. Goeie, ouwe tijd. Robin vond het best grappig, al die activiteiten, maar leert Mike zo niet echt kennen. Hoeft ook niet, maar dat wist ze toen nog niet.
Eenmaal thuis ging Mike het huis schoonmaken. Toen dacht ik: kiest ie eindelijk eens een vrouwenactiviteit en nu mogen de vrouwen niet meedoen.* Ze mochten wel in de zon liggen, Kia en Robin. Ook fijn, want zo konden ze lekker over Mike roddelen. Ze vonden hem nogal afwezig. En dit was dus nog voordat Mike kwam vertellen dat hij voorlopig even afwezig is. Moet je nagaan.
Mike ging weg en wist niet wanneer hij weer terug kwam. ‘Ik laat Kaos hier, graag drie keer per dag uitlaten en ’s avonds een bakje brokken met een scheutje lauw water. De planten buiten dagelijks water geven en de planten binnen één keer per week. Het wifi-wachtwoord is ‘ikbenopN00r’ met nulletjes in plaats van o’tjes. Oh ja, niet open doen voor vreemden en de wijnvoorraad mag in principe gewoon op. Adios.’
Mike ging dus naar Noor. Hij had een brief voor haar geschreven die hij voorlas. Hij kan zich geen leven voorstellen zonder Noor. Prachtig geschreven. Noor had ook nog een paar briefjes, maar ze moest even de goede pakken. Op de ene stond ‘kaas, 3 melk, courgettes, pesto en sap’. Dat was dus niet het goede briefje. De andere las ze voor. Ze wil het graag met hem proberen. Lekker naar hem toekomen en met elkaar uitzoeken wat ze voelen. ‘Hoe zou je dat vinden, Mike?’
Mike vindt het niet eerlijk voor de andere meiden. Hij wil het wel, maar niet nu. Robin moet bijvoorbeeld eerst nog motorcrossen en Kia nog windsurfen. Pas als ze alle mannenhobby’s uitgeprobeerd hebben, stuurt hij ze weg en mag Noor terugkomen. Even nog op het wachtbankje blijven zitten a.u.b.
Toen gebeurde er iets geks. Mike liet Noor staan en liep terug naar zijn auto, maar halverwege kreeg de blonde surfgod op zijn flikker van een onzichtbare Robert ten Brink. Hij was er niet, maar ook weer wel. Robert zag Mike in zijn eentje aan komen lopen en zei: ‘Wat doe je nou, gek? Niemand hoort met Kerst alleen te zijn. Ga heel snel terug naar dat meisje en zeg dat je een fout hebt gemaakt.’ En de rest is geschiedenis.
Morgen gaat Mike huilen. Je verwacht het niet.
*Rustig maar, dames. Ik maak maar een grapje.
+++
Ook lekker leren schrijven? Wat dacht je van een unieke schrijfmiddag in Dierenpark Amersfoort? Jij kunt er gewoon bij zijn hè, op donderdag 28 november. Het waanzinnige programma vind je hier. Misschien doen we nog wel een game drive.
