Schaatsen aan de trap. Ik vind het briljant. Als ik mijn schaatsen nodig heb, zoek ik me altijd een ongeluk. Waar had ik ze nou ook alweer gelaten? In de garage? Op de vliering? Heb ik überhaupt nog schaatsen? Maar al die vragen verdwijnen als sneeuw voor de zon als je ze aan de trap hangt. Dan ben je ze nooit kwijt. Ik ga mijn vrouw voorstellen om voortaan haar sleutels en mobiel ook aan de trap te hangen.
Moet ik ook nog even terugkomen op dat ijsbad? Ja hè? Ik laat wel die ene uitspraak achterwege als jullie het goed vinden, want ik ben een nette jongen en mijn moeder leest ook mee. Ondanks de wonderlijke uitspraken van Maarten werd Annette een beetje emotioneel van het hele gebeuren. Moet je haar nou eens zien. Helemaal in Estland met een poedelnaakte, wereldberoemde basketbalcoach in een ijsbad. Wie kan dat nou zeggen? Nou ja, volgens Maarten kunnen heel veel mooie jonge vrouwen dat zeggen, want vroeger …
Toen Maarten klaar was met opscheppen over vroeger en ze weer waren opgewarmd, reden ze naar een winkel met oude rotzooi. Je moet er anderhalf uur voor rijden, maar dan heb je ook wat. Oude rotzooi. Voor de zoveelste keer zat Michiel in Nederland schreeuwend voor de televisie: ‘DAAR ZIJN DIE ROMMELWINKELS WEL GEWOON OPEN, HET IS NIET EERLIJK.’
In de rommelwinkel zag Maarten een schilderij dat hem aansprak. Hij vroeg: ‘Hans, wat wil je hebben voor dit beschadigde schilderij.’ Heel slim. Dat drukt meteen de prijs, zo’n opmerking. Ik heb laatst zelf die tactiek ook toegepast op een tuinmeubelset. De verkoper kwam op me af en ik zei: ‘Dit zit echt voor geen meter, de kleur is afschuwelijk en volgens mij is dit spul binnen twee jaar stuk. Wat wil je ervoor hebben?’ Hij adviseerde me een andere set.
Of het wat wordt tussen Maarten en Annette? Ik denk het niet. Annette voelt wel een klik, maar ze wordt niet zo snel verliefd. Ze is nog maar één keer in haar leven verliefd geweest en dat was op een alcoholist. Ik zag Maarten denken: nu moet ik goed opletten, want mijn vorige date had ook iets met een alcoholist. Maar die had een vader in Rotterdam. Of was die nou dood? Het zweet brak hem uit.
Net als bij Jorik, maar die zweet natuurlijk vanwege die grote rode rugzak. Ik kreeg het vriendelijke verzoek van iemand om eens een keertje iets te schrijven over die grote rugzak van Jorik. Nou bij deze: Jorik heeft altijd een enorme rugzak bij zich voor al zijn favoriete handdoeken. Die zitten daar allemaal opgepropt in zodat ie ze vanavond lekker kan opvouwen. Zo goed?
Jorik ging met Marieke skiën. En omdat hij niet zo goed is in diepgaande gesprekken, gaat ie dom lullen. ‘Wist je dat je lippenbalsem moet smeren met een factor erin?’ Uiteraard werd niet alles uitgezonden, maar zo ging hij nog even door hoor. ‘Wist je dat 1 op 15 mannen moeite heeft om een snor te laten staan? Oh en wist je dat er ski’s bestaan met ingebouwde flesopeners? En wist je ook dat Lana helemaal geen influencer is, maar gewoon een coole chick?’
Mede door die laatste opmerking wist Marieke natuurlijk genoeg. En omdat Jorik op het terras en aanloopje nodig had van drie kwartier, nam Marieke het van hem over. Ze wil met liefde de ruimte geven aan Jorik en Lana om het verder uit te zoeken. Sympathiek. Jorik pakte dat cadeautje dan ook met een glimlach aan. ‘Dank je’, zei hij zelfs. Heeft ie dus toch iets geleerd van gisteren.
En toen waren Lana en Jorik eindelijk met z’n tweetjes. Dat kan alleen nooit lang meer duren, dus ze besloten de quality time optimaal te benutten met een filmavondje. Gezellig. Het viel me alleen wel op dat Jorik twee verschillende sokken aan had. In de was zit nog zo’n zelfde paar. Heel apart.
In de Zwitserse sneeuw had Adrienne zin om iets met Frits te gaan doen. Frits had zelfs de neiging om haar een zoen op de wang te geven. Dat voelde alleen niet goed. Heel verstandig Fritsie, er zijn mannen voor minder weggestuurd. Ze vertelden ook dat als je verkering hebt, dat je dan een kopje koffie voor elkaar haalt. Op dat moment was ik net aan mijn tweede bakkie toe en keek ik mijn vrouw aan. Die deed echter net of ze de hint niet snapte.
Adrienne vindt Frits een leuke man. Ze had zelfs lippenstift voor hem opgedaan, maar als Frits dat niet mooi vindt, doet ze die de volgende keer niet meer op. Beste Adrienne, ik weet dat je meeleest dus even een tippie mijnerzijds: geen enkele man vindt lippenstift mooi. Een beetje gloss voor een subtiel glimmetje is prima. Of Labello met SPF tegen uitdroging en verbranding. Maar lippenstift? Hou op zeg.
Ondertussen liep Frits stoer te doen met zijn bijzondere waterfles en zijn antiklotsbeker. Frits is dus een heuse gadgetman. Het zou mij niets verbazen als Frits morgen komt aanzetten met een usb-stick die tegelijkertijd een paraplu is en tennisrackets die je ook als sneeuwschoenen kunt gebruiken. Ideaal voor een picknick in de Tiefschnee.
Na een flinke wandeling gingen ze naar een ongezellig, verlaten café. Dan zou je denken: waarom? Maar dat was dus omdat Adriennes zus er zat. Frits ontmoette dus haar zus en zag ineens … haar zus. Je verwacht het niet. Ze was aan het werk en haar wifi heette Fritzbox. Dat lijkt heel grappig, maar dat klopt niet, want Fritzbox is geen wifi, maar een alles-in-één apparaat om een netwerk te creëren. Dus modem, router, WiFi toegangspunt, telefooncentrale en mediaserver met Gigabit LAN en USB-aansluitingen. Maar dat wist Inspector Gadget natuurlijk allang.
Toen de zussen buiten gingen smoezen dacht ik heel even dat Frits ging vapen, maar hij deed Labello op. Met SPF hoop ik.
Bedankt Frits, voor het prachtige bruggetje naar Mister Vape himself. In Zweden wordt Jan heel blij van Willem. Sterker nog, hij kan Willem goed in zijn inner circle verdragen. Janneman begint zelfs aandacht te schenken aan zijn uiterlijk. Volgens Willem had ie een leuke broek aan en gel in zijn haar gekneed. Het geheel werd dit keer bovendien niet afgetopt met een fluorescerende gele jas, maar exemplaar van een wat modieuzer geel.
Hoewel ze het hondje eigenlijk liever niet alleen thuis wilden laten, gingen ze toch maar op weg naar de glasfabriek. Jan deed de deur niet op slot. ‘Er valt hier toch niets te halen’, aldus Jan. Zijn grote piemelknuffel is hem blijkbaar niet zo dierbaar en ook het schilderij met blote mannen kan hem gestolen worden. Bovendien is de waakhond thuis.
In de auto vroeg Willem opnieuw of de buren het niet gek vinden dat Jan homo is. Dat had hij al eerder gevraagd, maar voor de zekerheid vroeg hij het nog eens. Willem heeft het zelf vroeger niet altijd makkelijk gehad. Hij ging altijd springtouwen met de meisjes, want steeds als hij ging voetballen kreeg hij een bloedneus. Blijkbaar heeft niemand Willem ooit uitgelegd dat je moet koppen met je voorhoofd en niet met je neus.
In de glasfabriek bleef de sfeer ontspannen. Jan maakte foto’s van een glasblazende Willem en Willem maakte foto’s van metalen panelen. Ieder zijn ding. Ze wilden ook nog een cadeau voor elkaar kopen. Een leuk aandenken aan het gezellige uitje in de glasfabriek. En wat koop je dan? Een sierlijke vaas? Een set handgeblazen theeglazen? Een kristallen penis? Natuurlijk niet. Een paraplu en een deurmat. Lekker praktisch en ze kunnen de tussenstop bij Xenos overslaan.
Tot slot vertelden de heren ook nog even hoe het met het gevoel zit. Bij Jan kruipt er inmiddels een rupsje van een vlindertje en Willem zit in een langzame trein op het goede perron. Nu maar hopen dat ie niet alsnog ontspoort.
Wie ook in de trein zitten, zijn Mike en Antine. Hun trein gaat weliswaar een stuk sneller, maar daar is het reisgezelschap een probleem. Moeder Monique zit namelijk al de hele tijd op het bankje tegenover ze. Antine had er nog heel demonstratief twee grote koffers neergezet, maar Mo schoof ze zo aan de kant. Ik vrees dat het tijdens de reünie volgende week nog veel erger wordt. Dan zit Monique namelijk op de bank tussen ze in. Met de hondjes op schoot uiteraard.
Goed, terug naar de uitzending van vandaag. Na alle gourmet-ellende zagen Mike en Antine elkaar de volgende ochtend weer in de sneeuw. Er was goed, slecht en matig geslapen. Maar laten we snel beginnen. Het is namelijk de hoogste tijd voor agendapunt 1 t/m 9: Monique.
Ik vat het even voor jullie samen: ‘geen klik’, ‘ik schrok even’, ‘in de emotie’, ‘hecht gezin’ en ‘ja, ik begrijp het’. Wat verder nog ter tafel kwam, is dat Antine hoopt dat Mike doorheeft dat het ZIJN relatie is. Mike snapt het. Nu moeders nog.
Rick: ‘Tot slot: iemand nog iets voor de rondvraag?’
Antine: ‘Ja ik. Wat doen we met Amber?’
Mike: ‘Wie? Oh ja, dat andere meisje. Die hebben we ook nog. Ik stuur haar wel naar huis. Dan kan ik eindelijk weer eens mijn bandje afspelen dat ik laatst opgenomen heb. Moet je horen: Ik vind het superstoer dat je hier helemaal heen bent gekomen …’
Rick: ‘Top Mike, kun je prima gebruiken.’
Mike, Antine aankijkend: ‘Dan is er nog maar één gesprek te voeren.’
Antine: ‘Jaja, ik weet het. Ik ga vanavond met je moeder zitten.’
Mike: ‘Het is voor haar ook niet makkelijk.’
Antine: ‘Weet ik.’
Mike: ‘We zijn een superhecht gezin.’
Antine: ‘I know.’
Mike: ‘En we hebben vroeger veel meegemaakt.’
Antine: ‘Snap ik ook.’
Mike: ‘Je gaat wel ongewapend toch?’
Antine: ‘Tuurlijk schat, komt goed.’
En waar we allemaal toch stiekem gehoopt hadden op een flinke catfight met in de rode hoek onze vinnige Friezin die Mike het liefst vandaag nog uit Seefeld wegtrekt en in de blauwe hoek de enige moeder in Nederland die het jammer vindt dat ze haar zoon van 33 geen schone luiers meer hoeft te geven, liep het in werkelijkheid toch een stuk gemoedelijker. Met knuffels en wijn wordt alles weer fijn.
Mo: ‘Proost. Op een mooie tijd. IN SEEFELD. Voor altijd en eeuwig. Ik hou je in de gaten. Als je dat maar weet.’
***
Rick, zit de masterclass Lekker schrijven al vol? Bijna. Zorg dat je niet misgrijpt >
