Kaarsjes aan, kerstboom in de kamer en kijken naar vijf eenzame zielen die proberen andere mensen naar de sneeuw te lokken. Heerlijk programma, dat Winter Vol Liefde.
Saul runt samen met zijn broers een makelaarsbedrijf in Riederalp. Of zeg je ‘op de Riederalp’. Geen idee. Het is in Zwitserland in ieder geval. Vanaf zijn kantoor heeft Saul een schitterend uitzicht op de Matterhorn. En samen met een broertje bekeek hij de filmpjes van de kandidaten. “Deze heeft in ieder geval twee duidelijke pluspunten”, grinnikte het broertje. “Want ze houdt van gezelligheid en wijn”, zei hij er snel achteraan toen hij zich realiseerde dat alles wordt opgenomen. Er zat ook een ex bij. En iemand die het broertje al kende van de 18+ websites. Saul vond het stuk voor stuk pareltjes met veel pluspunten. Jaja.
De eerste die bij Saul langskwam was Amy Rose. Ze had zes koffers bij zich. Eentje voor de kleding en vijf voor de make up. Amy (ik mag Amy zeggen) is 20 jaar en trekt graag turnpakjes aan tijdens het koken. Saul is trouwens al 29 en wil graag aan kinderen beginnen. Net als zijn broer. Waarom hij dan een 20-jarig meiske uitnodigt wiens gedachten meer bij Instagram zitten dan bij kinderen is mij een raadsel. Maar Saul zal wel weer verliefd zijn geworden tijdens het introfilmpje. Want ja, Saul wordt snel verliefd. Dagelijks zelfs. In de rij bij de supermarkt bijvoorbeeld.
Aan kinderen beginnen, ik weet het niet. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat onze Saul-man al met de complete Riederalp onder de Zwitserse lakens is gekropen en nu wat vers bloed uit Nederland laat overkomen om te voorkomen dat iedereen voor een tweede keer aan de beurt is. Met Amy werd er ook al snel gezoend. Bij Boer Zoekt Vrouw duurt het meestal 10 afleveringen voordat ze elkaar ook maar in de ogen durven te kijken, maar Saul heeft al gezoend. En toen was nummer 2 nog niet eens binnen. Oh ja, toch wel. Jessie was er al.
Jessie is 29, net als Saul. Ze is makelaar, net als Saul. Ze spreekt zelfs haar talen. Toch moet ze nogal wat moeite doen om zich tussen Saul en Amy te wurmen. Als Saul op de bank ploft, kruipt Amy er snel naast en rest voor Jessie alleen nog de stoel op drie meter afstand.
“Het voelt soms nog een beetje alsof ik tussen jullie in kom.”
“Oh ja, wanneer dan?”
“Nou net nog, toen jullie als kleffie en beffie op de bank zaten.”
“Oh dat had ik helemaal niet door.”
Aldus Jessie en Saul op hun eerste date. Nou ja, ze gingen even pizza’s halen, maar Saul vond het een date. Net zoals hij snel verliefd wordt, vindt Saul ook al snel dat hij een date heeft. Als hij boodschappen doet bij Coop noemt Saul dat een date met het kassameisje. Saul gaat ook nooit naar de kapper, hij plant knipdates met de haararchitecte. En raad eens hoe hij een bezichtiging bij een woning met een vrouwelijke klant noemt? Ook een date natuurlijk. Die had je vastgoed.
Volgende week verschijnt ongetwijfeld dame nummer 3 bij Saul. Misschien de ex. Of de pornoster. Ik vermoed dat Amy nog wel even blijft, maar dat Jessie het dan wel voor gezien houdt. We gaan het meemaken.
Edith is 51 en verhuurt in Oostenrijk appartementen aan toeristen. Ze werkt zes dagen per week en 20 uur per dag. Tenminste, dat zei ze in aflevering 1, maar inmiddels weten we dat dat een beetje overdreven is. Laten we het halveren. Edith werkt drie dagen per week en ongeveer 10 uur per dag. Da’s dichterbij de waarheid. Ze heeft een grote zoon van 14. Mats gunt zijn moeder een nieuwe liefde en die kerel moet vooral humor en humeur hebben. Liefst allebei.
Ik weet niet of ze in haar oproep had gevraagd om kale mannen, maar Edith kreeg alleen maar filmpjes van kale mannen te zien. De eerste die ze uitnodigde was Bart. Een bourgondische Limburger die op een Harley niet zou misstaan. Flauwekul staat bij hem op de eerste rang. Vlak daarna komt Oostenrijk, gevolgd door de Oostenrijkse lucht en met superstip op nummer 4 het Oostenrijkse vlees. Soms rijdt ie vanuit Limburg even naar Oostenrijk voor een lekker stukje spek. Vergeet vuurwerk uit Duitsland en tanken over de grens. Spek uit Oostenrijk is het helemaal. Zolang dat allemaal maar niet lopend hoeft. Kom ik zo op terug.
Na een kort nachtje moest bouwvakker Bart eruit om als ‘poetsvrouwtje’ Edith te helpen in haar appartementencomplex. Het leukste was om de vuile was naar beneden te flikkeren. Minder leuk was dat de schone was ook weer naar boven moest. En ja, lopend. Vindt ie niet leuk, die Bart. Kom ik zo op terug. Tijdens het schoonmaken van de douche zag poetsvrouwtje Bart handafdrukken staan op de douchewand. Hij kwam tot de conclusie dat mensen in de douche soms ook andere dingen doen dan douchen en besloot daar 12 grapjes over te maken. Voor Edith waren dat er precies 11 teveel. En Bart? Die had geen idee. “Edith en ik hebben dezelfde humor. Ze is eigenlijk de vrouwelijke versie van mij.” Tuurlijk Bart.
Na het harde werken ging Bart even een broodje Leberkäse eten op een bankje. Hij zei goedemiddag tegen een langslopende vrouw met een hond, maar de vrouw zei niets terug. Ik meld dat hier maar even, anders gaan jullie hieronder typen: “Rick, je bent vergeten dat Bart na het harde werken even een broodje Leberkäse ging eten op een bankje en dat hij ‘goedemiddag’ tegen een langslopende vrouw met een hond zei, maar dat die vrouw toen niets terug zei. Doen jullie namelijk altijd. Mij wijzen op dingen die ik ‘vergeten’ heb. Dat moet maar eens afgelopen zijn.
Nadat Bart bij Edith thuis de vaatwasser had uitgeruimd, vond meneer het welletjes. Hij besloot op de bank af te wachten tot het vrouwtje thuiskwam om voor hem te koken. Edith baalde ervan. Ze was moe en ziet graag een man die moeite doet. Die initiatief neemt. Morgen een nieuwe kans. Een kans die Bart met beide handen aangreep. Hij zag namelijk een voetbalveld. En toen kwam ie los hoor, onze Mbappé. “Moet jij eens kijken hoe ik een rondje om dat voetbalveld sprint”, aldus de sportman van het jaar. Precies zes meter hield Kylian het vol. Toen bleek het toch ineens een heel slecht idee te zijn. Een echte profvoetballer gaat Bart dus niet meer worden. Misschien dat hij met zijn niveau bij Ajax nog goed meekan, maar verder houdt het wel op.
Goed. Snel door naar de meest onsympathieke van het vijftal. Benjamin. Hij is 26 en bedrijfsleidertje van een café-restaurantje op een bergje. Nog wel tenminste, want hij heeft zijn oogje laten vallen op een ander projectje. Een hotelletje dat te koop staat. Benjamin heeft nog nooit echt verkering gehad. Ja, er waren genoeg Zwitsers waar hij een keertje mee afsprak, maar hij maakte er een sport van om daarna niets meer van zich te laten horen.
De eerste die langskwam was brandweerman/schilder Nicky. En ja, Nicky nam vrij foute cadeaus mee. En ja, Nicky had een afschrikwekkende hoeveelheid bagage mee. En ja, Nicky had thuis een handtashondje. Maar Bennieboy had ook wel iets meer zijn best mogen doen. Het liefst zou hij Nicky ook ghosten, maar dat gaat een beetje lastig in een televisieprogramma. Dan maar wegsturen. Wel zo makkelijk, want dan is er meteen meer tijd voor Joshua.
Wat een entree maakte die man, hè. “Hallo, ik ben Joshua, ga je mee skiën?” Die laat er geen gras over groeien. Sterker nog, hij stopt de zaadjes niet eens in de grond. Joshua houdt van aanpakken. Halverwege de berg gaf hij Benjamin zelfs een Zwitsers uurwerk cadeau. Tenminste, dat dacht Ben eventjes, maar het bleek slechts een shotje te zijn. Een iets normaler cadeau. Totdat hij niet lang daarna een vriend optrommelde voor een privévluchtje door de Alpen. En dat allemaal zonder zijn tanden te bleken. Wat een man die Joshua.
Benjamin kon het allemaal amper geloven en voelde zich zo op zijn gemak dat hij vertelde dat hij zijn kaak heeft laten verbouwen. Vroeger had Bennie namelijk een centenbakkie. Wel jammer dat de dienstdoende chirurg bij de operatie ook per ongeluk Benjamins fijne karakter heeft weggesneden. Stiekem hoop ik dan ook dat Joshua het hoofd van Benjamin nog wat verder op hol brengt. Even nog een paar dagen blijven, wat extra verrassinkjes erbij en dan ineens onverwachts weggaan en nooit meer iets laten horen. Dat zal hem leren. Met z’n ghosten. Oh ja, misschien voordat ie gaat ook nog snel even met de bezemsteel wat extra gaten in dat tentdoek prikken. Net goed.
Guido was 43, maar tegen de tijd dat je klaar bent met dit verschrikkelijk lange verhaal misschien wel 44. Ja, sorry hoor, maar er gebeurt veel in een week. Bovendien is het kerst dus jullie hebben toch niets beters te doen. Goed. Guido dus. Die woont in een Zweeds dorpje met 22 mensen. Hij is wildernisgids en leraar. En het knappe is: Guidocent geeft les in alle vakken.
“Beste kinderen, welkom. Vandaag hebben jullie het eerste uur Zweeds van Guido. Dan twee uur gym van niemand minder dan Guido. Het vierde uur komt Guido langs om jullie iets te leren over ijsvissen zonder iets te vangen en in uur vijf en zes leert masterchef Guido hoe je bedorven eland klaarmaakt. Het zevende uur is een tussenuur om over te geven/bij te komen en we sluiten af met een uurtje Engels van Guido.”
De eerste vrouw die bij Guido langskwam, was Margreet. Ze vond het een leuk huisje, zag binnen wat boxershorts aan een elandgewei hangen en dronk gezellig een biertje met de man des huizes. Het klikte. Ook Guido was blij. Hij vindt humor belangrijk en houdt ook niet van vrouwen die overal vies van zijn. En van vrouwen die niet zeiken als ze om drie uur ’s nachts een kwartier door een meter sneeuw moeten ploegen om te plassen. Wat had je dan verwacht hier in Lapland? Een toilet met stromend water? Wacht maar tot het zomer wordt en de muggen je in je reet prikken als je zit te kakken.
Margreet wist genoeg. Dit gaat hem niet worden zo. Ze besloot eerst een milde voedselvergiftiging te veinzen. Als ik vertel dat ik de hele nacht heb lopen overgeven, belt ie vast een taxi voor me, dacht ze. Maar helaas. Guido besloot anders. Ze gingen vissen. En dat vindt Margreet op zich wel leuk, maar alleen als het haakje niet door het oogje gaat, want dan is het zielig. Zielig werd het gelukkig niet. Ja, misschien voor alle 250 deelnemers die voor Jan Doedel een halve dag op dat ijs lagen, want de vissen waren nergens te bekennen.
Tijdens het vissen schoot Margreet wel een tweede idee te binnen: heimwee. Ze moest heimwee veinzen. Guido heeft geen kinderen dus die kan nooit weten hoe het voelt om je zoon te missen. En verdomd, het werkte ook nog. Ze mocht gaan. Guido vond het even jammer, precies twee seconden, maar wilde ook niet samen zijn met “een vrouw die hier niet echt wil zijn”. En Margreet? Die leest deze samenvatting inmiddels vanaf een echte wc in Nederland waarbij ze na afloop nummertje twee gewoon met water kan doorspoelen. En het is haar van harte gegund natuurlijk.
En over nummer twee gesproken: Elsje gaat zeker geen heimwee krijgen. Ze woont namelijk al een tijdje in Zweden. Ze heeft ook een poepdoos in de tuin en is dol op de sarcastische humor van Guido. De goedlachse docent Zweeds, Engels, Wiskunde, Gym, Aardrijkskunde, Maatschappijleer, Geschiedenis, Biologie, Techniek en Beeldende vorming was op zijn beurt meteen gecharmeerd van de initiatiefrijke Els. Toen hij buiten de kalkoenpoot stond te roken, had Els de rijst al uit het washok gehaald en waren alle bijgerechtjes klaar. Het werd een romantisch diner met twinkelingen in alle vier de ogen. Dat belooft veel goeds.
Dan de laatste. Godzijdank. Marco is 55 en runt een boetiekhotel in Noorwegen. Ik weet ook niet wat een boetiekhotel is, maar Jeroen Kijk in de Vegte noemde dat zo dus dan neem ik dat blind van hem aan. Marco verloor een paar jaar geleden zijn vrouw en zit nu met een oorverdovende stilte die hij graag ingevuld ziet. Alleen van tijd tot tijd in een ijswak gaan zitten is niet genoeg en die kletsgrage getatoeëerde chef-kok gaat natuurlijk ook een keer op je zenuwen werken. Een leuke vrouw dus, dat is Marco van harte gegund.
Tineke is de eerste die aankomt. Ze knuffelen eerst met en dan zonder rugzak. Marco biedt Tineke koffie aan, maar dat lust ze niet. Wel thee. Ze vertelde dat ze twee dagen gereisd had vanuit Den Haag. Met het vliegtuig doe je dat in twee uur, maar Tineke heeft zo haar principes. Waarom door de lucht als je ook over de weg kan? Bovendien gaf haar dat de mogelijkheid om onderweg nog wat bomen te planten, drie zakken zwerfvuil op te rapen en wat egeltjes te redden. Vrouw van de wereld, die Tineke. Na twee minuten praten bood Marco haar nogmaals koffie aan, maar ze bleek het nog steeds niet te lusten. Vreemd.
Tineke praat graag. Zolang het maar niet over zichzelf is. Wat mij betreft is dat een eigenschap waar velen nog wat van kunnen leren. Er zijn namelijk nogal wat mensen die juist vooral over zichzelf praten, maar even iets aan een ander vragen, ho maar. En voor iedereen die dit leest en denkt: hey, dat doe ik eigenlijk ook altijd. Veel over mezelf praten. Of heel snel een verhaal van iemand anders overnemen. “Ja, zo had ik ook eens…”. Doe jij dat ook? Kap daar dan eens mee. Neem jezelf voor om in 2024 eens echt naar die ander te luisteren. Dus niet half luisteren om te kijken hoe jij kunt inhaken met je eigen verhaal. Nee. Echt luisteren. Zo moeilijk is het niet.
Tot de volgende keer. En dat is waarschijnlijk sneller dan je denkt, want deze lange verhalen …
PS Ook leuke teksten schrijven? Volg mijn schrijfcursus. Inclusief glimlachgarantie.
PS2 Ik kom wekelijks bij allerlei organisaties voor de gezelligste incompany training van Nederland. Ook een dagje lachend leren?
