“Ik ben verliefd op Benjamin en Benjamin is verliefd op mij.” Meneer Joshua had in zijn hok weer een zak zelfverzekertjes opgegeten en kwam samen met zijn ego even buurten bij Benjamin op de zaak. “Supergezellig al die passanten die langskomen. Kunnen ze allemaal even meedoen met De Grote Joshua Show en dan mogen ze morgen weer naar huis, toch Ben?”
Maar Bennie Boy denkt daar heel anders over. Natuurlijk, het is hartstikke gezellig om iemand om je heen te hebben die altijd aan staat en continu plannen heeft. Maar na een week word je er gek van. Als in: knettergek. Dan ga je bijna verlangen naar summerboy Jeroen. Of zelfs naar oneliner-guy Nicky. En als er dan ook nog iemand langskomt met ogen waar je in verdrinkt… dan is de competition on!
Over competitie gesproken. De ex is er. Ik mag Raf zeggen. En Amy vond Raf meteen iemand waarmee ze vriendinnen kan worden. Iemand waarmee ze samen naar de haararchitect, de manicure en de lipfill-kliniek kan. En Kels? Die vond het ineens een stuk minder gezellie. Een tikkie minder hatsikideetjes. Volgende week komt de pornoster erbij en wordt het helemaal een dolle boel op de Riederalp. Nu al zin in.
Bij Marco wordt de Wim Hoff-mevrouw emotioneel als hij vertelt over zijn overleden vrouw. Ze heeft zelf borstkanker gehad, maar Marco houdt het liever gezellig. En als er geklust moet worden, houdt hij liever een vergadering. Hij gaf een medewerker de opdracht om hem na vijf minuutjes even te roepen. Slim trucje, vond ie zelf. Morgen zien we welke trucjes Marco nog meer uit de kast haalt om Joyce op afstand te houden.
In Oostenrijk is er ook nog wat afstand tussen Edith en Mike. Volgens Mike heeft Edith een muurtje staan en vraagt ze te weinig aan hem. Krijgen we die weer. Eerst klaagt Edith dat Bart te weinig aan haar vraagt en nu vindt zijn opvolger dat zij te weinig aan hem vraagt. Misschien komt het omdat Edith aan zoon Mats had gevraagd om alle vragen aan Mike te stellen. Ik vraag me af of iemand dit nog snapt.
Eigenlijk verlang ik stiekem weer terug naar Bart. Toen was het allemaal nog simpel. Bart had niet zoveel nodig. Een leuk sleetje, een koud biertje en een stukje vlees. Deze Limburgse teddybeer had natuurlijk de diepgang van een stuk Oostenrijks spek, maar sympathiek was ie wel. Vraag dat maar aan Mike. Die vond hem eerst maar een clown met een dikke pens, maar samen een bed opmaken was toch echt met niemand gezelliger dan met clown Bart.
“Je moet dat rode ding naar beneden stropen.”
“Ja, dat weet ik ook wel.”
“Ik moet dit afstoffen van Edith, maar zie jij hier stof, Bart?
“Nee, ik zie ook geen stof.”
Prachtige televisie. Geer en Goor 2.0
Later die dag stond Bart in de keuken te kijken alsof hij er voor het eerst was. En wat bleek: dat was ook zo. Bart staat nooit in een keuken. Waarom koken als je ook Thuisbezorgd onder snelkeuzetoets 1 kunt zetten? Waarom uren in de keuken staan als je ook uren in de auto kunt zitten om een stukje Leberkäse in Oostenrijk te halen? Edith vond het een hele dikke min en stuurde hem naar huis. Het schijnt dat Bart nog altijd niet thuis is, maar ergens op een Oostenrijks bankje een stuk spek zit te eten.
En nu zitten we dus met Mike opgescheept. De man die nog langer twijfelt over welke schoenen hij aan moet doen dan de gemiddelde vrouw. Hij schijnt ook al aan Edith te hebben gevraagd of hij een dikke kont heeft in deze broek. En als ze ’s avonds op de bank ploffen, gaat Mike lekker onder het kleedje zitten en zoekt ie op Netflix naar een romantische komedie. Ondertussen trekt Edith met haar tanden een flesje bier open en vraagt ze zich af of er geen goede actiefilm op tv is.
Bij Guido is Elsje inmiddels naar huis, maar gelukkig vond Guido haar geen teringwijf. Die kan ze mooi in haar zak steken. “Hey, hoe was het in Zweden”, vragen haar vriendinnen als ze thuiskomt. “Ja, super. Hij vond me geen teringwijf. Alleen wel jammer dat ik beter kon koken. En beter kon schieten. En beter marshmallows kon roosteren. Eigenlijk kon ik alles beter. Wat ik het meest ga missen? Ik denk het uitzicht. Het uitzicht op zijn boxershorts aan het elandengewei in de woonkamer om precies te zijn.”
Als ik Guido zie wonen, denk ik iedere keer: hoe dan? Hoe kan iemand het daar in hemelsnaam uithouden? Er is helemaal niets of niemand. Alleen sneeuw. Nou ja, er wonen 21 mensen in het dorp. En twee weken geleden waren dat er nog 22, dus dat gaat rap achteruit. Gelukkig waren ze alle 21 bij het gezellige buurtcentrum waar een coverband de sterren van de hemel speelde. En ik moet eerlijk zeggen dat ik toen ineens snapte waarom Guido daar woont. Dat bruisende buurtcentrum met al die mensen die de tent volledig op hun kop zetten. Wat. Een. Avond!
Ondertussen vraagt Andrea zich af of Guido meer is dan grappen en grollen. Ze wil graag de echte Guido zien. Iemand die praat over zijn gevoel. En Guido? Die is allang blij dat Andrea een made aan de vishaak durft te doen. Nu hoopt hij vooral dat ze net iets minder kan schieten en minder goed marshmallows kan roosteren dan hij. En ik? Ik hoop dat Andrea zo verstandig is om te vertrekken voordat Guido haar meeneemt voor het volgende concert in het bruisende buurtcentrum van Arjeplog.
