Gelukkig nieuwjaar allemaal!
Vorige week noemde ik Benjamin de meest onsympathieke van het stel. Maar ik moet eerlijk zeggen. De man groeit. Sinds hij niet meer praat over mensen ‘ghosten’ wint ie snel aan sympathie. Zeker toen ik zag hoe geduldig hij was bij beginnende skiër Jeroen.
Jeroen was de derde date bij Bennie Boy en is typisch een zomervakantiemannetje. Je zag het al toen hij aan kwam lopen met zijn koffer door de sneeuw. Wintersporttypes lopen niet zo. Jeroen is iemand die liever met een Moquito bij een zwembad op Corfu ligt. Zo’n wijde zwembroek aan met palmboompjes, de laatste thriller van Harlan Coben in de hand en om het half uur smeren met factor 30. Ik snap dat. Maar waarom schrijf je dan in vredesnaam een brief naar iemand die in de Alpen woont?
En hij deed heus zijn best hoor. Dat kleine barbecuetje op de rotsen was goed bedoeld. Maar als je zoiets regelt, moet het natuurlijk wel goed zijn. Want wanneer je tijdens het praten over koetjes en kalfjes niet af en toe het worstje omdraait, wordt ie zwart aan de ene kant en bleekjes aan de andere kant. En da’s niet zo lekker hè Jeroentje? “Wat zoek jij eigenlijk in een man”, vroeg ie tussen worst en hamburger door. Benjamin reageerde: “Iemand die initiatief neemt, die het voortouw neemt en die me kan verrassen.” Hij wilde bijna dit erachteraan zeggen: “Oh ja, en iemand die op een fatsoenlijke manier een worstje kan klaarmaken, zonder hem te laten vallen.” Bijna.
Tijdens de koffiepauze van een doordeweekse werkdag vond Benjamin het dan ook mooi geweest. “Je hebt echt je best gedaan Jeroen en je hebt mooie ogen, maar ik mis toch echt teveel karaktereigenschappen. En ik moet weer door, misschien zie ik je nog eens.” Kijk, dat is duidelijke taal. Daar kan onze Saul-man nog een voorbeeld aan nemen, maar daarover straks meer. Ondertussen bloeit de liefde tussen Benjamin en Joshua harder dan een aluminium wegwerpbarbecuetje. Want Joshua, dat is andere koek. Geen onzeker gestuntel, geen onzinnige gesprekken en een tikkie brutaal bovendien. Dat het ik-weet-precies-wat-ik-wil-karakter van Joshua nog voor botsingen gaat zorgen, lijkt me ook duidelijk, maar da’s zorg voor later. Voor nu is het leuk en spannend.
En over leuk en spannend gesproken. Amy Rose en Saul hebben niet alleen gezoend, ze zijn wat intiemer geweest. Ik kan me daar alles bij voorstellen, want Saul had een vuile grijns op zijn makelaarsgezichtje en Amy (ik mag Amy zeggen) twee zuigzoentjes in de hals. Ach arme Jessie, die moest nog met Saul kaasfonduen in de skilift. En Saul zat zo met de kwestie in zijn maag, dat het uitzichtgrapje van Jessie volledig langs hem heen ging. Nou voor de draad ermee Saul: “Ik ehhh, ehhh, Amy enneh ik ehhhh, we zijn zeg maar ehh al wat intiemer geweest zeg maar. Ehhhh, het was ehhhhh heel kort en impulsief, maar ehhh… ik vond wel dat je het moest weten. Zeg, lekker trouwens hè, die kaas?”
Jessie vond er wel wat van, maar besloot toch te blijven. Eventjes, want de volgende dag besloot Saul dat het welletjes was. Tenminste, dat probeerde hij te zeggen, maar door de hoeveelheid ehhhh’s begreep niemand dat. Inmiddels heeft Saul een cursus ‘dumpen voor dummies’ geboekt bij Benjamin. Die had ongetwijfeld gezegd: “Zeg Jessie, moet je eens luisteren ouwe verhuurmakelaar, je hebt echt je best gedaan en je hebt mooie ogen, maar het gaat hem niet worden tussen ons dus ik stuur je naar huis voordat Amy nog chagrijniger wordt.” En zo simpel kan het zijn.
En waar de ene verhuurmakelaar ging, kwam de volgende verhuurmakelaar aan. Kelsey. Ze bracht wolken en regen mee. Volgens Saul een unicum, want het regent daar nooit. Net zoals bij ons in Nederland dus. Ik ben blij dat we morgen wat spatjes krijgen, want ik ben die droogte hier echt beu. Goed. Terug naar Kelsey. Amy vond het geen type voor Saul en Saul zelf vond het geen type waar hij in een bar op af zou stappen. Dat is makelaarstaal voor ‘ik vind haar niet knap genoeg’. Zelf zou ik de grens trekken bij iemand die ‘hatsikideetjes’ zegt. Bij de eerste keer geef ik een waarschuwing, maar bij de tweede hatsikdeetjes bel ik direct een Zwitserse taxi. Hatsikideetjes terug naar Nederlandjes.
Saul besloot Kelsey toch een kans te geven en nam de dames mee uit lunchen. Kelsey knipte nog even de dode punten bij Amy en toen konden ze gaan. Echt gezellig werd het niet. Amy ging op een gegeven moment naar de wc en kwam terug met een ander kapsel. Daarna stond Saul op om naar de wc te gaan. Wat mij betreft lieten de dames hier een gouden kans liggen om Saul te vragen of hij ook van kapsel ging veranderen. ’s Avonds ging Saul met Kels nog een pizzaatje eten. Hij vertelde dat Amy het soms lastig vindt als hij met een ander uitgaat. Kelsey zei dat ze zich wel in haar schoenen kon verplaatsen. Dat is vast makelaarstaal.
Oh ja, in het voorstukje zagen we dat deze week de ex komt. Leuk!
Bij de blonde broer van Ruud de Wild in Noorwegen schiet het ook allemaal niet echt op hè? Tineke deed hem weinig dus die kon wel gaan. Ze gaf hem zelfgehaakte slingers en nam het gehaakte hartje mee. Ze heeft dus gewoon lopen haken! God, wat moet die vrouw zich verveeld hebben daar in die kouwe Scandinavische ellende. Tijdens haar afscheid kwam Joyce, maar inmiddels weten we allang dat ook Joyce Marco’s hartje niet kon ontdooien. Misschien was het omdat Joyce nogal een emotioneel type is. De knappe kapster huilde al bij het zien van een pak sneeuw. Bovendien heeft ze paarden. Tja, paarden. Hierachter stond opnieuw een zin die ik van mijn vrouw moest weghalen, maar jullie snappen me vast.
Vrouw nummer drie was de mevrouw van het ijswak uit de voorstukjes. Ook zij heet Joyce en heeft knuffelen als hobby. Marco was de auto nog niet uit of hij had zijn eerste knuffel al te pakken. In minuut 2 en 3 volgende knuffel 2 en 3. Deze week zien we dat Marco nog een knuffel krijgt als hij haar een kopje thee komt brengen, als hij het lege kopje naar de keuken brengt en als hij haar vraagt of ze nog een kopje thee wil. Verder hoop ik vurig dat Joyce nog even naar de wc gaat en dan terugkomt met een ander kapsel.
En Edith en Guido dan? Die komen later. Wanneer weet niemand.
