Hoppa, we zijn drie afleveringen onderweg en de eerste mismatch is al een feit. Kim en Illya passen niet bij elkaar. Joh. Maar laat ik nou niet te snel oordelen. Ik ga me even verplaatsen in Kim. Komt ie:
Ik ben een vrouw van middelbare leeftijd met een tattoo op mijn onderarm die door de slechtziende stagiair van de tattooshop in Etten-Leur is gezet. Kringloopwinkels zijn mijn werk en mijn hobby. Tuinieren zeker niet. Gadverdamme, dat gewroet in die aarde. Bovendien, ik laat de vetplantjes in mijn appartement nog doodgaan. Koken doe ik ook niet. Ik lust helemaal niets. Daarom eet ik ’s avonds het liefst gewoon een boterhammetje. Wat ik wel leuk vind, is lekker dollen, lachen en klieren. En familie natuurlijk. Daarom ben ik speciaal verhuisd om dichtbij ze te wonen.
Goed. Dat ben ik dus. Kimmie Klierkont. Op een dag zie ik een filmpje langskomen van ene Illya. Deze saaie drol is werkelijk in alles anders dan ik. Hij houdt juist wel van tuinieren, koken en lekker eten. Ook komt hij hartstikke serieus over en bespeur ik weinig tot geen humor. Geen flauwe humor in ieder geval. Bovendien woont hij een miljoen miljard kilometer van mijn moeder vandaan. Nu kan ik twee dingen doen:
1. De tv uitzetten en naar de kringloopwinkel gaan voor een vestje met lange mouwen.
2. De tv uitzetten en een lekkere boterham met boter voor mezelf smeren.
Ja, tuurlijk. Er is ook nog een derde optie. En dat is een filmpje maken waarin ik aangeef dat ik interesse heb in Illya.
MAAR WAAROM ZOU IK DAT IN GODSNAAM DOEN?
Ze deed het toch. Waarschijnlijk met dezelfde vlaag van verstandsverbijstering als toen ze de tattoo liet zetten. Morgen na het late ontbijt vertrekt ze weer en maakt ze plaats voor de Belarussisch-Oekraïense Rayisa. Die kennen we nog van de uitspraak ‘ik kan een beetje naaien maar niet te vaak’. Laten we hopen dat ze de kasteelheer met zijn mooie Maserati niet te hard naait.
Van de ene mismatch in La Douce France gaan we snel door naar die andere mismatch in Les Blues. Magda en Fonzie. De ellende begon al aan de ontbijttafel, waar de gastvrouw zich stoorde aan badjas van Fons. Dat hoort niet, want dat zit je nog in de nacht, aldus Magda. Volgens mij is dit een typisch gevalletje van te lang alleen zijn. Dan geloof je vooral in je eigen waarheid en stoor je je heel snel aan andere mensen. Ik dacht vooral: laat die man toch lekker in zijn badjas een stuk appeltaart eten. Who cares?
Nou, Magda dus. En trouwens, wie serveert er nou een pond appeltaart als ontbijt. Alsof dát wel normaal is. Ook de traagheid van Fonzie is Magda een doorn in het oog. Als ze ’s middags warm wil eten, dan moet ze wel voor tien uur boodschappen doen. Anders loopt de planning in de soep. Toen dacht ik: dan ga jij toch lekker in je eentje boodschappen doen en laat je die trage Amsterdammer lekker uitslapen.
Of je maakt overal een probleem van. Kun je ook doen.
Fonzie vindt het allemaal prima. Hij zit buiten, tussen de jasmijnbloemetjes, in het zonnetje, onder de pergola, wat wil je nog meer? Het leven is mooi. Behalve als je zand onder je voeten krijgt natuurlijk. Daarom zat de van nature optimistische Fons even later toch nog met een gezicht als een oorwurm in de auto. Zonder te praten. Ze gingen namelijk naar het strand. De plek van zon, zee en zand onder je voeten.
Wonderlijk was het wel dat Fons even later tegen Magda zei: ‘dit is wat ik het liefste doe. Lekker aan zee, voetjes door het water.’ Huh? Fons was ineens 180 graden gedraaid. Daarom zou ik me als Magda zijnde ook niet zoveel zorgen maken dat hij haar geen vragen stelt. Ten eerste: dat kan morgen zomaar anders zijn. Ten tweede: vragen stellen? Interesse tonen? Dat doen de andere mannen die nog komen gaan ook niet. Een beetje B&B-volger weet dat inmiddels.
Voor wat meer drank, ehh gezelligheid, moeten we natuurlijk naar Spanje. Renate heeft inmiddels bij JP Chenet aangegeven dat ze niet alleen maar wil zitten eten en drinken. Ze wil graag iets doen. JP wist niet wat hij hoorde. Iets doen? En na zes keer vragen of ze het zeker wist, gaf hij haar een staalborstel om te kozijnen mee ehhh… schoon te maken? Af te schuren? JP is niet zo van het klussen. Hij kijkt er wel graag naar.
Gelukkig kon er al snel weer gedronken worden, want de nieuwe vrouw arriveerde: Yvonne. De eerste indruk was aan beide kanten goed. ‘Hij is een gastheer ten top. Ik heb nog nooit een man in mijn leven gehad die wilde koken, ik kan hier zo van genieten’, aldus Yvonne. Grappig om te horen. We weten namelijk allemaal: over drie dagen smeekt ze JP om met een staalborstel over de kozijnen te mogen vegen. Alles om maar even niet te hoeven eten of drinken.
Rick, heb je ook gezien dat er zelfs cava in het toetje ging. Ja natuurlijk heb ik dat gezien. En al had ik het niet gezien, dan wist ik het. JP poetst zijn tanden met cava, sproeit zijn tuin met cava en gaat in de koude wintermaanden zelfs met cava in zijn kruik naar bed. Onze kale vriend zegt niet voor niets altijd: ‘glaasje hier, flesje daar, met een cavaatje in de hand komt alles dick voor elkaar.’
Nou ja, hij zegt het niet echt, maar ik zocht even een bruggetje naar Dick. Die krijgt allereerst bezoek van Karin, een 28-jarige accountmanager/reisleider. Suriname voelt voor haar als thuiskomen en de eerste indruk van haar jungleheld is dick in orde.
Als jullie de Dick-woordgrapjes vervelend vinden, moeten jullie het zeggen hoor. Dat helpt niet, maar misschien lucht het op.
Goed. Karin dus. Dick vond haar wel lang en valt eigenlijk op wat kortere vrouwen. Snap ik wel. Als hij met een lange vrouw door Suriname loopt, zegt iedereen straks: ‘kijk nou, die ene is dick en klein en die andere is lang en dun’. Dat wil je niet.
En waar de een met een glaasje cava begint, start de ander met een rondleiding door de dierentuin. De hondjes van de goedlachse B&B-eigenaar heten Muis, Sterre en Five. Hij heeft ook drie katten (Poes, Maan en Six), maar die liepen even ergens anders. Gelukkig waren boa’s Victor en Hendrik wel thuis. Het pluizige, norse uiltje zien we ongetwijfeld morgen. Ik denk dat ie Maarten van Rossem heet.
Tot slot maakten we kennis met de Amsterdamse Petra. Ze zoekt een Nederlandse, vrouwelijke vrouw en als ze die leuk vindt, plonst ze er meteen mee het bed in. Ze zei echt ‘plonst’. Dat moet dus wel een waterbed zijn.
Petra is 60 jaar en had vroeger een café voor lesbiennes. Tegenwoordig verhuurt ze luxe villa’s op loopafstand van een naaktstrand, een strand voor hippies en een strand voor hetero’s. Bizar toch? Een strand voor hetero’s. Zouden mensen daar echt behoefte aan hebben?
Samen met schoonzus Lianne bekeek ze de filmpjes van de potentiële waterbedduikers. Er was een veel te oude rasamsterdammer bij, een waarzegster die in een wortel praatte en iemand die niet vrouwelijk genoeg was. Maar grotere kanshebbers waren de zorgzame Ingeborg, financieelvrije Petra en vinoloog Lieske. Wambamwoebam, laat maar komen!
Tot morgen. Dan probeer ik een foto te maken van JP waar geen glas cava bij op staat. Tot nu toe nog niet gelukt.
